“Η ταινία έγινε για τη νέα γενιά.
Και η νέα γενιά δεν σηματοδοτείται ηλικιακά αλλά από τον τρόπο που σκέπτεται,από τον τρόπο που πράττει και μάχεται στην καθημερινότητά της.
Στην ταινία παρουσιάζονται πενήντα γυναίκες,ήταν τότε όλες νέες, είκοσι χρονών.Δεν τις αντιμετώπισαν διαφορετικά από τους άνδρες και κράτησαν γερά.
Ανήκουν στις ομάδες «χωρίς φωνή» που τις καταγράφει η σύγχρονη Προφορική Ιστορία.
Οι γυναίκες αυτές,όπως και οι Γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης,έχουν σχεδόν μηδενική παρουσία στην επίσημη Ιστορία.Είναι,αν όχι μια σκοτεινή σελίδα,αλλά οπωσδήποτε άγραφτη.
Τις χαρακτηρίζει το πείσμα,η πίστη σε αυτό που έκαναν και η αντοχή τους.
Με δίδαξαν,δυο χρόνια κοντά τους,την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Με δίδαξαν το ήθος τους: ποτέ δε ζήτησαν τίποτα και μια Γυναίκα όταν τη ρώτησα τι κέρδισε από την πολιτεία,μου απάντησε «η πολιτεία μου έδωσε την ευχή της».
Μια άλλη μου είπε «είμαστε η συνέχεια των γυναικών της Εθνικής Αντίστασης και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία».Αυτό το είπε μια γυναίκα που της στέρησαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.
Η μνήμη των λαών καθορίζει το μέλλον τους.
Η μνήμη των λαών τσαλαπατάει τις ζητωκραυγές των νικητών και γράφει τη δική της Ιστορία“.
Αλίντα Δημητρίου