Η αυτοοργάνωση αποτελεί βασικό στοιχείο αντίστασης στον καπιταλισμό και στον κρατισμό. Δεν πρόκειται για πανάκεια, δεν είναι μια μαγική συνταγή που λύνει κάθε πρόβλημα του κινήματος, είναι ένας δρόμος που επιλέγουν όσοι πιστεύουν στη δύναμη της κοινωνίας να απελευθερωθεί από μόνη της και όχι από κάποια φωτισμένη πρωτοπορία. Παρόλα αυτά, η λέξη αυτοοργάνωση συχνά συναντάται σε διακηρύξεις κομμάτων, επιχειρήσεων ή ακροδεξιών παρατάξεων. Είναι μια τάση της μεταμοντέρνας εποχής να οικειοποιείται όλους τους προοδευτικούς όρους όπως «επανάσταση, εξέγερση, αντίσταση, αναρχία, αυτονομία, κατάληψη». Ταυτόχρονα αποτελεί και ένα σαφές δείγμα της μέγιστης παρακμής και σαπίλας του συστήματος, αφού μην μπορώντας πια να διαμορφώσει ιδεολογία προσπαθεί να οικειοποιηθεί ο,τι καινούργιο παράγει γενικότερα η κοινωνική ή ειδικότερα η επαναστατική πρακτική και να το μετατρέψει σε εμπόρευμα ή θέαμα. Η προσπάθεια οικειοποίησης της αυτοοργάνωσης δεν έχει αποδώσει ακόμα στο σύστημα τους καρπούς που αναμένει. Αλλά ο κίνδυνος δεν είναι μικρός, γι’αυτό να γίνει ξεκάθαρο πως η αυτοοργάνωση, προϋποθέτει την ισοτιμία και την οριζόντια αντιιεραρχική δομή, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον συγκεντρωτισμό και τις εξουσιαστικές σχέσεις κομμάτων, επιχειρήσεων και βέβαια των φασιστικών ομάδων. Δίνει έμφαση στις ικανότητες του καθενός, ο οποίος αλληλεπιδρά με τους υπολοίπους και πορεύονται μαζί μέσω συλλογικών διαδικασιών και συνελεύσεων στην κατεύθυνση της υλοποίησης του οράματός τους. Το ατομικό και το συλλογικό συμβαδίζουν, καθένας βιώνει τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους, όχι ως μια ατομικότητα αποκλεισμένη στο δικό της μικρόκοσμο. Έτσι, μέσα από την πρακτική των αυτοοργανωμένων χώρων καταρρίπτονται οι θεωρίες περί ανταγωνισμού ως κινητήριας δύναμης της προόδου και νομοτελειακής επιβίωσης του δυνατότερου, που κυριαρχούν στον καπιταλισμό, προς όφελος της αλληλοβοήθειας ως πιο επιτυχημένης μεθόδου επιβίωσης στη φύση και στους ανθρώπους.
Ο ρόλος της συνέλευσης σε έναν αυτοοργανωμένο χώρο είναι κομβικός, γιατί εκεί παίρνονται οι αποφάσεις λειτουργίας αλλά και κατεύθυνσής του. Εκφράζονται οι ανάγκες των ανθρώπων που την απαρτίζουν και λύνονται προβλήματα, αποδεικνύοντας πόσο ξένο προς εμάς είναι το κράτος, αφού μπορούμε να λειτουργήσουμε και χωρίς αυτό. Ότι δεν χρειάζεται, όπως και οι υπηρεσίες του, είτε είναι υποτίθεται κοινωφελείς, είτε είναι απροκάλυπτα κατασταλτικές, όπως ο στρατός και η αστυνομία. Εδώ βρίσκεται μια από τις πιο σπουδαίες συνεισφορές των αυτοοργανωμένων χώρων. Το ότι δείχνουν πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή σε σχέση με αυτό που βιώνει η πλειονότητα. Και αυτό αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους λόγους για να συγκεντρώσουν την εχθρότητα του κράτους.
Στην αυτοοργάνωση δεν υπάρχουν εκ των προτέρων συνταγές και λύσεις. Η διαρκής αναζήτηση δρόμων και εμπειριών μέσα από τις επιθυμίες και τη δράση των συμμετεχόντων καθώς και η ρήξη με το καταπιεστικό περιβάλλον του μορφώματος που έχει τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού και του κράτος του, που προάγει την εμπορευματοποίηση, χρησιμοποιώντας το θέαμα, την καταστολή, τις πελατειακές σχέσεις, την κατανάλωση. Ότι όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται και αν δε συμφωνείς σκάσε και κολύμπα. Και επειδή ένας αυτοοργανωμένος χώρος δε ζει στην ιδανική του κομμούνα, αλλά έχει, δυστυχώς, γύρω του το προαναφερθέν μόρφωμα βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπος με κοινωνικά ζητήματα (όπως εξουσιαστικές, καταναλωτικές τάσεις, ατομικισμό που φθάνει σε ορισμένες περιπτώσεις στα όρια του κωλοπαιδαρισμού) που είτε αναπαράγονται μέσα στο χώρο είτε έρχονται ως εξωγενείς επιδράσεις. Οπότε η πάλη είναι συνεχής και ο επαναπροσδιορισμός αναπόσπαστο μέρος της εμπειρίας της αυτοοργάνωσης.Οι απελευθερωτικές, αυτοοργανωμένες πρακτικές, είτε υιοθετούνται από ομάδες, είτε βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε επίπεδο κινήσεων γειτονιάς ή ξεδιπλώνονται στο πλαίσιο των κοινωνικών αγώνων πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται. Ακόμα περισσότερο να στέκονται αλληλέγγυες σε περίπτωση επιθέσεων του κράτους που ακριβώς γι΄αυτό θέ
Δημοσιεύθηκε στην Ανακοινώσεις, Εκδηλώσεις και χαρακτηρίσθηκε εκδηλωση, ομιλια, πάρκο. Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.