Tο πάρκινγκ τους, πάρκο μας

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ

…γιατί ο Δήμαρχος Αθήνας συμμετέχει άμεσα στον σχεδιασμό και την υλοποίηση της καταστολής στα Εξάρχεια.
-Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις, τα στέκια και τους ελεύθερους χώρους!
-Θέλουμε Εξάρχεια για τους κατοίκους και τα κινήματα και όχι για τις μαφίες και τους επενδυτές!
-Να φύγουν τα ΜΑΤ από τα Εξάρχεια.
Τα Εξάρχεια, στην καρδιά της Αθηναϊκής μητρόπολης, είναι μια περιοχή που διατηρεί ακόμα τον αυθεντικό χαρακτήρα της γειτονιάς, μια ιδιαίτερη περιοχή που αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί χώρο ανάπτυξης κοινωνικών κινημάτων, χώρο αμφισβήτησης της μαζικής κουλτούρας και της κυρίαρχης πολιτικής, ορμητήριο αντιστάσεων, πόλο έλξης για καλλιτέχνες/ιδες, στέγη εργασίας και σπουδών για ερευνήτριες/ές και φοιτητές/τριες.
Με την συνειδητή δημιουργία καταλήψεων στέγης προσφύγων και μεταναστών που αγκαλιάστηκαν από τη γειτονιά, αλλά και την ευρύτερη κοινωνία, τα Εξάρχεια αποτέλεσαν μια διέξοδο και μια νησίδα ελευθερίας με την προοπτική της πραγματικής ένταξης στην κοινωνία για ανθρώπους που θα ήταν ειδάλλως καταδικασμένοι στις άθλιες συνθήκες των ασφυκτικών κέντρων κράτησης.
Στον αντίποδα του χαρακτήρα της γειτονιάς των Εξαρχείων ως μιας κοινωνίας συνύπαρξης, αλληλεγγύης και ελευθερίας, η δημοτική αρχή του Μπακογιάννη είναι συνεργός στην εκπόνηση ενός σχεδίου που θέλει να μετατρέψει τα Εξάρχεια σε μια παιδική χαρά για μεγαλοεπενδυτές του real-estate και της τουριστικής βιομηχανίας, αδιαφορώντας για τα δικαιώματα των κατοίκων της γειτονιάς. Ο ευρύτερος κοινωνικός πλούτος της γειτονιάς αντιμετωπίζεται ως ‘εσωτερικός εχθρός’ και μπαίνει στο στόχαστρο μιας κυβέρνησης κι ενός ευρύτερου πολιτικού συστήματος που προωθεί τον αυταρχισμό έναντι της δημοκρατίας, τα κέρδη των επενδυτών έναντι της ευημερίας των εργαζομένων και μια κοινωνία υποταγής των πολλών στους λίγους.
Σήμερα, οι συνθήκες στα Εξάρχεια για τους κατοίκους θυμίζουν κατεχόμενα. Με την παρουσία των ΜΑΤ σε κάθε γωνία που παρενοχλούν, ταπεινώνουν κατοίκους και θαμώνες και επιτίθενται βίαια σε στέκια, ελεύθερους χώρους και καταλήψεις, η κυβέρνηση και η δημοτική αρχή έχουν επιβάλει ένα καθεστώς τρομοκρατίας στη γειτονιά. Κι όλα αυτά με το πρόσχημα της «πάταξης της ανομίας», τη στιγμή που οι μαφίες των ναρκωτικών και του λαθρεμπορίου συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητες πίσω από τις πλάτες τους.
Είμαστε ενάντια σε κάθε πολιτική που θέλει να μετατρέψει τη γειτονιά των Εξαρχείων σε μια κοινωνική έρημο για να την παραδώσει στη συνέχεια στους επενδυτές της Golden Visa και των βραχυχρόνιων μιθώσεων. Είμαστε ενάντια σε κάθε πολιτική που καταστέλλει κάθε εστία αμφισβήτησης, αλληλεγγύης και πολιτισμού. Το αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου, ένας χώρος αφιερωμένος στα παιδιά μέσα στο γκρίζο, η Κατάληψη Πάτμου και Καραβία που εδώ και 30 χρόνια αποτελεί το στέκι της γειτονιάς στα Πατήσια, είναι έμπρακτα παραδείγματα της πραγματικής βούλησης της κοινωνίας για κάτι διαφορετικό, αμεσοδημοκρατικό, όπου οι αποφάσεις που αφορούν τη γειτονιά θα λαμβάνονται από τους ίδιους τους θιγόμενους και όχι βάσει κεντρικού σχεδιασμού.

ΕΝΙΑΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ-Κάτοικοι, Εργαζόμενοι, Συλλογικότητες

Ημερήσιο πρόγραμμα:

12:00
Τα παιδιά της Γης. Γίγαντες και νάνοι. Θεατρικό παιχνίδι με τις μαμάδες Έλενα και Δέσποινα. Δημιουργικό εργαστήρι με τη μαμά Αλίνα
Φυτεύουμε μαζί αναρριχητικά φυτά στο φράχτη του πάρκου

13:30
Σπιτική κουζίνα από μαμάδες και μπαμπάδες με τη βοήθεια της El Chef

14:30
Εργαστήρι κατασκευής παιχνιδιού από το Cado Paradiso και τη Fat Cut.

15:00
Ιστορίες για ατρόμητα παιδιά από τον Ταξιάρχη Μπεληγιάννη
Ζωντανή μουσική και παιχνίδια με το Στέφανο Γανωτή

16:30
Φυτεύουμε μαζί μπρόκολα, κουνουπίδια, λάχανα στο περιβόλι.

17:00
Sea Clown Sailing Circus – Τσίρκο δρόμου

18::00
“Ο Καραγκιόζης νύφη”- θέατρο σκιών από τον Τ. Ανδριώτη.

Ελάτε να χρωματίσουμε / φρεσκάρουμε / πειράξουμε τα νέα μας παιχνίδια πριν τα μεταφέρουμε στη μεγάλη παιδική χαρά που δημιουργείται στο Πάρκο Ναυαρίνου!

Το Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου στηρίζει την «Πρωτοβουλία συντροφισσών από τα Εξάρχεια» και συμμετέχει στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για τα περιστατικά βιασμών στη γειτονιά.

Παρασκευή 29/3, στις 18:00,
πορεία από την πλατεία Εξαρχείων.
Στις 19:30 μικροφωνική στο πάρκο.

Ξεκινάμε!Αύριο Κυριακή 24 και Δευτέρα 25 θα πραγματοποιηθούν οι πρώτες εργασίες στο#parkonavarinou για τη νέα παιδική χαρά μεταξύ 7:30-14:30. Όσοι/ες μπορούν ας συνεισφέρουν, είτε βάζοντας ένα χεράκι είτε με την παρουσία τους.

Τις επόμενες βδομάδες αναμένονται περισσότερες μέρες εργασιών (θα ενημερώσουμε ξεχωριστά) καθώς και η άφιξη των καινούργιων παιχνιδιών 

Προτελευταία Κυριακή Αποκριάς, αποκριάτικη γιορτούλα στην παιδική χαρά του Πάρκου Ναυαρίνου. Μουσική, ζωγραφική, χορός, κατασκευή χαρταετού, face painting, βιωματικά εργαστήρια και άλλα πολλά. Σας περιμένουμε!

Φίλοι και γείτονες, με χαρά  σας στέλνουμε τα τελευταία νέα μας.

Σήμερα από τις 2 μέχρι τις 4 στο αγαπημένο www.metadeftero.gr στην εκπομπή “Πανόραμα” με τον Κώστα Αδαμόπουλο, θα παίζουμε κι εμείς!

Ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα τη μετατροπή του Αυτοδιαχειριζομενου Πάρκου Ναυαρίνου σε παιδική χαρά.

Συντονιστείτε!

Η τελευταία παιδική χαρά των Εξαρχείων βρίσκεται στο πάρκο Ναυαρίνου.

Στηρίξτε μας να την μεγαλώσουμε.

https://www.firefund.net/parkonavarinou

Help us transform Parko Navarinou into the Playground of Exarchia

Στην καρδιά των Εξαρχείων, το Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου αναπνέει, παίζει, δημιουργεί και ονειρεύεται. Αντί της μονοπωλιακής ιδιοκτησίας του χώρου, το Πάρκο προτάσσει το δικαίωμα στα κοινά και εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη κοινωνική ανάγκη: την ύπαρξη ανοικτών δημόσιων χώρων συνάντησης και αναψυχής.

Σε ένα εγκαταλελειμμένο πάρκινγκ φυτέψαμε δέντρα, κάναμε κήπο, διαμορφώσαμε χώρο πολιτιστικών-πολιτικών εκδηλώσεων και φτιάξαμε μια παιδική χαρά. Αν και μικρή, αυτή είναι πλέον η μοναδική παιδική χαρά στα Εξάρχεια. Μετά από μια δεκαετία υπέρμετρης αλληλέγγυας προσπάθειας, και ενάντια στην εξαθλίωση και την παρακμή, το Πάρκο παίρνει νέα μορφή.

Οι ίδιοι οι γονείς της γειτονιάς οργανώνονται και δραστηριοποιούνται, επιμελούνται το χώρο, κατασκευάζουν παιχνίδια και συντονίζουν παιδικές εκδηλώσεις. Στην ιστορία του Πάρκου ως ανοικτός χώρος συνάντησης και συν-δημιουργίας, η παιδική χαρά γίνεται υπόδειγμα κοινωνικής αυτοοργάνωσης.

Ο εντυπωσιακός αυτός δυναμισμός και ο θετικός αντίκτυπος στα Εξάρχεια, μας εμπνέει να μετατρέψουμε το Πάρκο σε μια Μεγάλη Παιδική Χαρά. Θα προστεθούν:

• κούνιες
• παιδικές κατασκευές
• μπασκέτες
• τραπέζι πιγκ-πογκ
• αυτόματο πότισμα
• παγκάκια
• τραπέζια
• περίφραξη
• βελτιωμένος ηλεκτροφωτισμός

Η χρήση του Πάρκου δεν θα αποκλείει κανένα. Θα παραμένει ανοιχτό σε γονείς, παππούδες και παιδιά από νήπια μέχρι εφήβους, ενώ παράλληλα θα διευρύνουμε τις πολλαπλές λειτουργίες του χώρου προς κοινή χρήση της γειτονιάς και πάρα πέρα. Για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου.

Αν κάτι μας ενθαρρύνει να πάμε μπροστά, είναι η απήχηση που έχει το εγχείρημά μας όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη: στην έμπρακτη διαμόρφωση συμπεριφορών, συνειδήσεων, πρακτικών και καθημερινοτήτων. Είναι στο χέρι μας να αξιοποιήσουμε τις νέες προοπτικές που μας ανοίγονται. Αν δεν αγωνιστούμε να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τις ουτοπίες που ονειρευόμαστε, δεν θα υπάρξουν ποτέ. Σας καλούμε να μας στηρίξετε σε αυτή μας την προσπάθεια.

H σελίδα της καμπάνιας μας: https://www.firefund.net/parkonavarinou

Κουπόνια στήριξης των 2€ και 5€ βρίσκετε στα εξής σημεία:

• Καφενείο Ναυαρίνου (Ναυαρινου 17, Αθήνα, έναντι Πάρκου Ναυαρίνου)
• Βυσσινόκηπος (Ζωοδόχου Πηγής 27, Αθήνα, έναντι Πάρκου Ναυαρίνου)
• Execute (Ζωοδόχου Πηγής 29, Αθήνα, έναντι Πάρκου Ναυαρίνου)
• Το Περιβόλι της οικολογίας (Ανδρέα Μεταξά 13-15)
• Μικρό καφέ (Αραχώβης 38, Αθήνα)
• Καφενείο / Kafeneio (Στουρνάρη 4, Αθήνα)
• Cusco Cafe-bar (Κωλεττη 8, Αθήνα)
• Inkhead Tees Athens (Ιπποκράτους 72, Αθήνα)
• Εκδόσεις των Συναδέλφων (Καλλιδρομίου 30, Αθήνα)
• Καταλαχού, Κοιν.Σ.Επ. (Μαυρομιχάλη 9, Αθήνα)
• Bamboo Vegan (Σόλωνος 102, Αθήνα)
• Grow Academy (Μαυρομιχάλη 11, Αθήνα)
• Lacandona (Ηπίτου 4, Αθήνα)
• Ευτοπική Βιβλιοθήκη (Θηβών 353, Αιγάλεω)

Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου

E-mail: parkingparko@espiv.net

Website: https://parkingparko.espivblogs.net

Facebook: Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου / Navarinou self-managed park

YouTube channel: Parko Navarinou

Twitter: @pnavarinou

Αυτή την Κυριακή 21/10 οργανώνουμε μία ολοήμερη γιορτή στο Πάρκο Ναυαρίνου, με αφορμή την έναρξη της καμπάνιας για τη μετατροπή του Πάρκου σε μεγάλη παιδική χαρά!

Θα ξεκινήσει μετά από την ενδιαφέρουσα εκδήλωση / συζήτηση της ΑΔΥΕ περί ΔΕΠΥ που θα γίνει στις 12:00.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!

14.00 “Φτιάξε το τέρας σου!” Δημιουργική απασχόληση (μάσκα και χαρτοσακούλα, pop-out τερατάκια) από το Μικρό Εργαστήρι και τις μαμάδες Αλίνα και Βαλμπόνα

– Σπιτική Κουζίνα από μαμάδες και μπαμπάδες της Παιδικής Χαράς με τη βοήθεια της El Chef

15.00 Ο Στέφανος Γανωτής και η παρέα του παίζουν ομαδικά παιχνίδια και μουσική για τους μικρούς μας φίλους

16.30 Τα μαγικά του μάγου Φανουά

17.00 Dirty Athens brass band. Μουσικές από τον μπαμπά Μπαστιάν και το συγκρότημα του

17.30 Πόπομαν: Είναι σούπερ δυνατός! Street performance

18.00 Φυτεύουμε χειμερινά κηπευτικά με την Ομάδα Περιβολιού του Πάρκου

– Face Painting από τη μαμά Μαρία

19.00 “Μεταμορφώνουμε το Πάρκο Ναυαρίνου σε μια μεγάλη Παιδική Χαρά” Βιντεοπροβολή της οικονομικής καμπάνιας του Πάρκου σε παγκόσμια πρώτη!

19.15 “Τα 82 εντάλματα του Καραγκιόζη” Θέατρο σκιών από τον Τάσο Ανδριώτη

Σας περιμένουμε με χαρά

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΠΑΡΚΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

Με τους: Μίνα Ορφανού, Μιχάλη Μαντά και Πάολα Ρεβενιώτη ως Δέσποινα του Τάμεση

Μέσα από προσωπικές εμπειρίες και αλληλεπιδράσεις, ο δημιουργός πραγματεύεται την καθημερινότητα του στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπου διαβιοί. Ο τίτλος “Receta”λειτουργεί ως ένα πολυδιάστατο εργαλείο που μεταφράζει με συμβολικό τρόπο καταστάσεις της καθημερινότητας, μέσα σε ένα παραβολικό πλαίσιο που συστήνεται στους θεατές μέσα από μια αλληλεξάρτηση με το κοινωνικό περιβάλλον.

Η ταινία παρομοιάζει τη ζωή με μια «συνταγή», που χρησιμοποιείται για να αντιμετωπιστούν θέματα όπως η ομοφοβία, η μετανάστευση, ευπάθεια, ο εκφοβισμός, η κυβερνητική βία, η οικονομική ύφεση και η κατάθλιψη.

Ενώ στο παρασκήνιο είναι διάχυτη η προσωπική – υποκειμενική ερμηνεία των νοημάτων που διαπραγματεύεται ο σκηνοθέτης, στο προσκήνιο ο θεατής εξοικειώνεται με τις ιστορίες του δημιουργού και τις διαφορετικές «οικογένειες» του. Κατά τη διάρκεια του έργου γνωρίζουμε τη «φυσική» οικογένεια του που εκπροσωπεί το σώμα, την «πνευματική» οικογένεια του που εκπροσωπεί τη ψυχή, και τη «βιωματική» οικογένειά του που εκπροσωπεί το μυαλό. Όλες έχουν μία «συνταγή» να προτείνουν, αλλά ο πρωταγωνιστής καλείται να δημιουργήσει τη δική του ως μέσο για την επιβίωση του.

(Σε περίπτωση κακοκαιρίας η προβολή αναβάλλεται).

Μια πρωτότυπη, τρυφερή και χιουμοριστική ματιά από τον αντιφρονούντα Panahi πάνω στη σημασία του να είναι κάποιος καλλιτέχνης στο σύγχρονο Ιράν.

Άντρες, γυναίκες, νέοι, γέροι, φτωχοί, πλούσιοι, συντηρητικοί, αντισυμβατικοί, μικροαπατεώνες, υποστηρικτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλοι είναι επιβάτες στο ταξί του Panahi που με κρυφές κάμερες καταγράφει τις διαδρομές του.
Στα όρια του ντοκυμαντέρ το ”Ταξί” ανθρώπινο, ευρηματικό με μια απλότητα που σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό είναι ένα διαφορετικό road movie, απρόβλεπτα αστείο και άκρως κατατοπιστικό για την κατάσταση στο σύγχρονο Ιράν.

Η ταινία κέρδισε μεταξύ άλλων τη Χρυσή Άρκτο και το Bραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ Βερολίνου το 2015.

Ο Harold, νεαρός γόνος πάμπλουτης οικογένειας, έχει ψύχωση με τον θάνατο. Το αγαπημένο του hobby είναι να σκηνοθετεί γκροτέσκες απόπειρες αυτοκτονίας. Σε μια κηδεία, θα γνωρίσει την 79χρονη Maude και η ζωή του θα αλλάξει ολοκληρωτικά. Ένας από τους πλέον αναπάντεχους και ειλικρινείς έρωτες στην ιστορία του κινηματογράφου σε μία ταινία που αψηφά την ιδέα του θανάτου και αποτέλεσε «φάρο» για μία ολόκληρη γενιά, στη δεκαετία του ’70.

Το φιλμ του Ashby σήμερα θεωρείται μια από τις 50 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών.

Αυτή την Τετάρτη 19/9 παίζουμε σε άριστη κόπια το Providence του Αλαίν Ρεναί (1977, διάρκεια 105’ ) . Η προβολή είχε διακοπεί την 5/9 λόγω τεχνικού προβλήματος που εν τέλει αποκαταστάθηκε, και οι προβολές αισίως θα συνεχιστούν κανονικά μέχρι το τέλος της σεζόν.

Με τους Τζον Γκίλγουντ, Ντερκ Μπόγκαρντ, Έλεν Μπέρστιν, Ντέιβιντ Γουόρνερ.

Ένας ιδιοφυής, γέρος και άρρωστος, συγγραφέας περνάει μια βραδιά γεμάτη αγωνία και χτίζει μια μυθοπλασία με ήρωες το οικογενειακό του περιβάλλον….

Κριτική Βασίλη Ραφαηλίδη για το Providence

Τούτο το αέρινο φιλμ, με τη σπασμένη και χιλιοκομματιασμένη σεναριακή δομή, είναι ένας «καθαρός» κινηματογράφος με την πιο απόλυτη έννοια της λέξης: Έχουμε να κάνουμε με μια σειρά από τέλειες εικόνες άψογα «γαρνιρισμένες» με ήχο, που ρέουν σαν μουσική και γίνονται αντιληπτές κατ’ αρχήν σαν μουσική.
Πομπός αυτού του συνειρμικού οπτικοακουστικού χειμάρρου το παραλήρημα μιας νύχτας ενός γέρου άρρωστου και έξυπνου συγγραφέα (Τζον Γκίλγουντ), που μέσα στην ιλαροτραγική αγωνία του ανθρώπου, που πολλά είδε και πολλά έπαθε και που η ευφυΐα του και η κουλτούρα του τού αποκλείουν τα εξωτερικά παρηγορητικά ερείσματα, αρχίζει να δημιουργεί σαν συγγραφέας πάνω στα δημιουργήματά του σαν ανθρώπου: Ο γιος του (Ντερκ Μπόγκαρντ) ψυχρός και κυνικά λογικός μέχρι παραλογισμού Εγγλέζος, η νύφη του (Έλεν Μπέρστιν) μονίμως και αιωνίως καταπιεσμένο και ουσιαστικά ανίσχυρο θηλυκό και ο νόθος γιος του (Ντέιβιντ Γουόρνερ) αδιάκοπα εξεγερμένος και σταθερά ανίκανος να κάνει ένα βήμα πέρα από την ηθικολογία αποτελούν τα μέλη ενός κωμικοτραγικού θιάσου μαριονετών, οι σπάγκοι των οποίων βρίσκονται στα χέρια του πατέρα- δημιουργού. Που σαν Δημιουργός που είναι δεν μπορεί παρά να είναι η ενσάρκωση της Θείας Πρόνοιας (από εδώ και ο τίτλος). Που, ωστόσο, μπορεί να «λάβει πρόνοιαν» για τα δημιουργήματά του μόνο στη σφαίρα του φανταστικού, που είναι και το μοναδικό πεδίο όπου ασκείται η κυριαρχία του.
Το φανταστικό επενεργεί πάνω στο πραγματικό (την οικογένεια του συγγραφέα) και παίρνει τη θέση του. Τούτη η «άγια οικογένεια» (τα της αγιότητάς της θα τα μάθει ο θεατής μόνο στην τελευταία σκηνή) δεν μπορεί παρά να είναι ένα κοπάδι αλληλοσπαρασσόμενων λύκων κι αυτό μόνο ο Δημιουργός θα μπορούσε να το ξέρει καλά.
Σύμφωνα με τον Πολ Ελιάρ υπάρχει ένας άλλος κόσμος, αλλά βρίσκεται στο εσωτερικό τούτου του κόσμου. Είναι ο χαοτικός κόσμος του ασυνείδητου. Που ένας συγγραφέας, υποδειγματικά αμοραλιστής και βαθύτατα ανθρώπινος σαν αυτόν της ιστορίας μας, δεν γίνεται να μην τον γνωρίζει. Συνεπώς, τα όρια ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό της ταινίας είναι τεχνητά. Που σημαίνει ότι ο σουρεαλισμός της είναι μια πραγματικότητα τόσο πραγματική όσο αυτή του πραγματικού κόσμου.
Το χιούμορ είναι μια έκφανση του υποσυνείδητου. Συνεπώς, ένας τρόπος σουρεαλιστικής έκφρασης. Και μια ταινία βαθιά και σωστά σουρεαλιστική σαν κι αυτή αποκλείεται να μην πατάει γερά πάνω στο λυτρωτικό χιούμορ.
Το Προβιντάνς, λοιπόν, είναι και μια σχεδόν μακάβρια, μαύρη κωμωδία, που σαν τέτοια έρχεται να υποβαστάξει ένα ψυχολογικό δράμα χωρίς ψυχολογία: Δεν υπάρχουν ψυχολογικά κίνητρα στη συμπεριφορά των ηρώων. Υπάρχουν, όμως, κίνητρα βαθιά ενστικτώδη (υποσυνείδητα). Που ο θεατής καλείται να τα επισημάνει. Και να βγάλει τα συμπεράσματά του και για τη σκοπιμότητα της καλειδοσκοπικής φόρμας του έξοχου σεναρίου του Εγγλέζου Ντέιβιντ Μέρσερ.

Με πρόταγμα της τα λόγια του Jose Marti «Ο καλύτερος τρόπος για να πεις κάτι είναι να το κάνεις», στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Συνεργατισμού CoOpenAir Festival που θα πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Βιο.Με Αθήνας διοργανώνει  προφεστιβαλική συναυλία στις 14 Σεπτεμβρίου στο Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου.

Μια αυτοοργανωμένη συναυλία οικονομικής ενίσχυσης του φεστιβάλ, χωρίς σπόνσορες, χωρίς εισιτήριο, με ελεύθερη συνεισφορά.

https://www.facebook.com/events/928087930694985/

Αυτή την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 21:00
η ταινία του Alain Resnais
Providence (1977, διάρκεια 105’ )
στο Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου

https://www.youtube.com/watch?v=5-YW8OA38iU

Με τους Τζον Γκίλγουντ, Ντερκ Μπόγκαρντ, Έλεν Μπέρστιν, Ντέιβιντ Γουόρνερ.

Ένας ιδιοφυής, γέρος και άρρωστος συγγραφέας περνάει μια βραδιά γεμάτη αγωνία και χτίζει μια μυθοπλασία με ήρωες το οικογενειακό του περιβάλλον.

Κριτική Βασίλη Ραφαηλίδη για το Providence

“Τούτο το αέρινο φιλμ, με τη σπασμένη και χιλιοκομματιασμένη σεναριακή δομή, είναι ένας «καθαρός» κινηματογράφος με την πιο απόλυτη έννοια της λέξης: Έχουμε να κάνουμε με μια σειρά από τέλειες εικόνες άψογα «γαρνιρισμένες» με ήχο, που ρέουν σαν μουσική και γίνονται αντιληπτές κατ’ αρχήν σαν μουσική.
Πομπός αυτού του συνειρμικού οπτικοακουστικού χειμάρρου το παραλήρημα μιας νύχτας ενός γέρου άρρωστου και έξυπνου συγγραφέα (Τζον Γκίλγουντ), που μέσα στην ιλαροτραγική αγωνία του ανθρώπου, που πολλά είδε και πολλά έπαθε και που η ευφυΐα του και η κουλτούρα του τού αποκλείουν τα εξωτερικά παρηγορητικά ερείσματα, αρχίζει να δημιουργεί σαν συγγραφέας πάνω στα δημιουργήματά του σαν ανθρώπου: Ο γιος του (Ντερκ Μπόγκαρντ) ψυχρός και κυνικά λογικός μέχρι παραλογισμού Εγγλέζος, η νύφη του (Έλεν Μπέρστιν) μονίμως και αιωνίως καταπιεσμένο και ουσιαστικά ανίσχυρο θηλυκό και ο νόθος γιος του (Ντέιβιντ Γουόρνερ) αδιάκοπα εξεγερμένος και σταθερά ανίκανος να κάνει ένα βήμα πέρα από την ηθικολογία αποτελούν τα μέλη ενός κωμικοτραγικού θιάσου μαριονετών, οι σπάγκοι των οποίων βρίσκονται στα χέρια του πατέρα- δημιουργού. Που σαν Δημιουργός που είναι δεν μπορεί παρά να είναι η ενσάρκωση της Θείας Πρόνοιας (από εδώ και ο τίτλος). Που, ωστόσο, μπορεί να «λάβει πρόνοιαν» για τα δημιουργήματά του μόνο στη σφαίρα του φανταστικού, που είναι και το μοναδικό πεδίο όπου ασκείται η κυριαρχία του.
Το φανταστικό επενεργεί πάνω στο πραγματικό (την οικογένεια του συγγραφέα) και παίρνει τη θέση του. Τούτη η «άγια οικογένεια» (τα της αγιότητάς της θα τα μάθει ο θεατής μόνο στην τελευταία σκηνή) δεν μπορεί παρά να είναι ένα κοπάδι αλληλοσπαρασσόμενων λύκων κι αυτό μόνο ο Δημιουργός θα μπορούσε να το ξέρει καλά.
Σύμφωνα με τον Πολ Ελιάρ υπάρχει ένας άλλος κόσμος, αλλά βρίσκεται στο εσωτερικό τούτου του κόσμου. Είναι ο χαοτικός κόσμος του ασυνείδητου. Που ένας συγγραφέας, υποδειγματικά αμοραλιστής και βαθύτατα ανθρώπινος σαν αυτόν της ιστορίας μας, δεν γίνεται να μην τον γνωρίζει. Συνεπώς, τα όρια ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό της ταινίας είναι τεχνητά. Που σημαίνει ότι ο σουρεαλισμός της είναι μια πραγματικότητα τόσο πραγματική όσο αυτή του πραγματικού κόσμου.
Το χιούμορ είναι μια έκφανση του υποσυνείδητου. Συνεπώς, ένας τρόπος σουρεαλιστικής έκφρασης. Και μια ταινία βαθιά και σωστά σουρεαλιστική σαν κι αυτή αποκλείεται να μην πατάει γερά πάνω στο λυτρωτικό χιούμορ.
Το Προβιντάνς, λοιπόν, είναι και μια σχεδόν μακάβρια, μαύρη κωμωδία, που σαν τέτοια έρχεται να υποβαστάξει ένα ψυχολογικό δράμα χωρίς ψυχολογία: Δεν υπάρχουν ψυχολογικά κίνητρα στη συμπεριφορά των ηρώων. Υπάρχουν, όμως, κίνητρα βαθιά ενστικτώδη (υποσυνείδητα). Που ο θεατής καλείται να τα επισημάνει. Και να βγάλει τα συμπεράσματά του και για τη σκοπιμότητα της καλειδοσκοπικής φόρμας του έξοχου σεναρίου του Εγγλέζου Ντέιβιντ Μέρσερ.”

Μια πολύ σπουδαία ταινία του Καουρισμάκι, ελάχιστα παιγμένη στην Ελλάδα για τους φίλους του ποιητικού ρεαλισμού του και όχι μόνο, αυτή την Τετάρτη, 29/8 στις 9μ.μ., στο πάρκο Ναυαρίνου.

ΜΠΟΕΜΙΚΗ ΖΩΗ / LA VIE DE BOHEME

Οι πέστροφες κολυμπάνε εξαιρετικά
της Μυρτώς-Ζωής Ρηγοπούλου

Το 1965 ο Άκι Καουρισμάκι ανακάλυψε τη Γαλλία μέσα από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου σ’ ένα ταξίδι με τον πατέρα του. Είκοσι έξι χρόνια μετά γύρισε εκεί την πρώτη εξολοκλήρου εκτός Φιλανδίας ταινία του και την αφιέρωσε στη μνήμη του. Η Μποέμικη ζωή (1992), γαλλόφωνη και ασπρόμαυρη, είναι μια χαλαρή διασκευή του μυθιστορήματος του Ανρί Μιρζέρ, «Σκηνές από τη ζωή των Μποέμ». Επίσης, όπως ισχυρίζεται ο σκηνοθέτης της, είναι μια προσπάθεια διάσωσης του έργου από τους μικροαστούς θαυμαστές της προηγούμενης διασκευής της – της όπερας του Πουτσίνι, Μποέμ. Ο γάλλος συγγραφέας Μαρσέλ Μαρξ, ο αλβανός ζωγράφος Ροντόλφο και ο ιρλανδός συνθέτης Σονάρ επρόκειτο αρχικά να ζήσουν τις περιπέτειές τους σε φινλανδικό έδαφος μέχρι που ο Καουρισμάκι πήρε απόφαση το προφανές: μελαγχολεί κανείς καλύτερα στο Παρίσι. Η μελαγχολία των ηρώων του, ωστόσο, είναι συγκρατημένη και δυσδιάκριτη, αποτυπώνεται στα τοπία, στις σκιές των πλάνων και στη μουσική και όχι στις εκφράσεις των ηθοποιών (που εσκεμμένα κρατάνε τη στιλιζαρισμένη ουδετερότητά τους), δεν αρνείται τη χαρά της ζωής και ποτέ μα ποτέ δεν μετατρέπεται σε αυθεντική απελπισία. Παρά την αγάπη του για τους καταραμένους ποιητές, ο ποιητικός ρεαλισμός του Καουρισμάκι, μεγάλου θαυμαστή του Μαρσέλ Καρνέ, δεν υποκινείται από σκοτεινές ενορμήσεις καταστροφής, αλλά από την αποδοχή της ατέλειας στην ανθρώπινη φύση. Έτσι, οι τρεις ήρωες είναι, σε διαφορετικό βαθμό μεταξύ τους, συγκινητικοί, αστείοι, παθιασμένοι και ασυμβίβαστοι και ταυτόχρονα ψεύτες, μεγαλομανείς και αναξιόπιστοι, ανίκανοι να βάλουν οτιδήποτε πάνω από την τέχνη. Στον κόσμο αυτό των μποέμ, όπως και σ’ εκείνον του σκηνοθέτη τους, υπέρτατος νόμος είναι η βούληση και κινητήρια δύναμη η Ανάγκη. Με νατουραλισμό που επιβάλλει ως πραγματικότητα τα σουρεαλιστικά στοιχεία της πλοκής (κλείνοντας το μάτι στον Ντελέζ) ο Καουρισμάκι παρουσιάζει τους ήρωές του να ζητούν με τσαπλινική αξιοπρέπεια (και συχνά με παρόμοια πονηριά), χωρίς να απαιτούν ούτε να επαιτούν, αυτό που αισθάνονται ότι χρειάζονται. Τις περισσότερες φορές σχετίζεται με την τσέπη, την καρδιά και το στομάχι τους. Και βέβαια με τις μεγάλες τους φιλοδοξίες. Το καουρισμάκειο σύμπαν μοιάζει άλλοτε να τους βοηθά και άλλοτε να υπονομεύει τις επιθυμίες τους, στην πραγματικότητα, όμως, ανταποκρίνεται απλώς στην ασυνείδητη ανάγκη που τους ορίζει. Ο χρόνος (που κυλά σε ρυθμούς συναισθήματος) και τα χρήματα (που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται με την ίδια ευκολία) υπακούουν κι αυτά στον ίδιο αντίστροφο κανόνα της βούλησης: την κατάλληλη στιγμή χάνει κανείς αυτό που δεν είχε ανάγκη. Παρότι μεγάλο μέρος της ιστορίας επικεντρώνεται γύρω από τον έρωτα του Ροντόλφο για τη Μιμή, ο κόσμος των μποέμ δεν είναι ακόμα έτοιμος για μια αγάπη που θα επιζήσει. Μπορεί η γυναικεία έλλειψη να εντείνει την μελαγχολία, αλλά οι επίδοξοι Ρωμαίοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τις σκάλες τους κι η αυτοθυσία που δείχνουν είναι περισσότερο μεταξύ τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η πιο ερωτική σκηνή της ταινίας έχει ως αντικείμενο τη βιτρίνα ενός παντοπωλείου, ούτε που το μόνο θηλυκό πλάσμα που κατορθώνει να παραμείνει στην οθόνη μέχρι τέλους ονομάζεται Μποντλέρ. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, στη δεύτερη ταινία του Καουρισμάκι στη Γαλλία, ο δρόμος μέχρι την αγάπη έχει πια καλυφθεί και ο γηρασμένος Μαρσέλ (πιθανόν στη θέση του εκλειπόντος πλέον Μάτι Πέλονπα) θα ζήσει το νομοτελειακό του θαύμα.

Με υπόγειο, ανελέητο χιούμορ που δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο (και κυρίως όχι τη μεγαλομανία του καλλιτέχνη) και με συνεχείς και πολυποίκιλες σημειολογικές αναφορές (που ξεκινούν από τα ονόματα των πρωταγωνιστών και φτάνουν στην εικαστική σύνθεση των πλάνων) η ταινία αποτελεί ταυτόχρονα μια αυτό-αποκάλυψη του σκηνοθέτη της για τα υλικά με τα οποία έχει χτίσει τον κόσμο του και για τα «δανεικά» που οφείλει στους μεγάλους της τέχνης. Η μινιμαλιστική κινηματογράφηση, που εξαφανίζει σχεδόν το εξωτερικό Παρίσι, κρατάει, όμως, ανέπαφο το φως του στις καρδιές των πρωταγωνιστών γλυκαίνει τη σοβαρότητα της αφήγησης και την προφυλάσσει αποτελεσματικά απ’ το πλησίασμα της μιζέριας. Στο τέλος ο καθένας θα θυμάται αυτό που τον άγγιξε πιο πολύ· το μοίρασμα του δικέφαλου ψαριού, το σκυλί να γλύφει το άδειο πιάτο, το βλέμμα του ακίνητου πρωταγωνιστή, τον ανέμελο ρεμβασμό μέσα στη βάρκα, το Ζαν-Πιέρ Λεό σε ρόλο καλής νεράιδας, το χάδι στα άπαντα του Μπαλζάκ και πάνω απ’ όλα τις κολυμβήτριες πέστροφες να ανεβαίνουν ορμητικά και με θαυμαστή επιδεξιότητα το ποτάμι.

Την Τετάρτη 8 Αυγούστου στις 21:00, αν είστε ακόμα στην Αθήνα,
ελάτε στο Πάρκο Ναυαρίνου να δούμε μαζί την ανατρεπτική κωμωδία

Σύμφωνα με τον Βέλγο σκηνοθέτη Βαν Ντορμέλ ο Θεός υπάρχει και ζει στις Βρυξέλλες. Είναι ένας μίζερος, μικρόψυχος και αυταρχικός τύπος που πίνει, καπνίζει και περνά την ώρα του βασανίζοντας τους ανθρώπους. Η καλόκαρδη γυναίκα του μπορεί να μη βγάζει άχνα αλλά η μικρή του κόρη δεν αντέχει άλλο τη συμπεριφορά του και τον αποκλεισμό της σε ένα διαμέρισμα και αποφασίζει να ακολουθήσει τα βήματα του αδελφού της, του JC, και να «κατέβει» στους ανθρώπους, προσφέροντάς τους μια ολοκαίνουργια Καινή Διαθήκη και αναζητώντας τους δικούς της Αποστόλους στους δρόμους των Βρυξελλών.
Μια από τις εξυπνότερες σεναριακές ιδέες των τελευταίων χρόνων φιλοσοφεί με όρους κωμωδίας χαρακτήρων, στην οποία κυριαρχεί ένα σαρκαστικό, μαύρο χιούμορ με σουρρεαλιστικές πινελιές.

Ο Ντάντε, υπάλληλος σε ένα μίνι μάρκετ στο Νιού Τζέρσι και ο Ράνταλ υπάλληλος του διπλανού βιντεοκλάμπ είναι φίλοι αν και πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Bαριεστημένοι   από την ασημαντότητα της ζωής τους,  χαμηλόμισθοι και άτυχοι, βλέπουν τις επαφές τους με τους πελάτες, τους οποίους μισούν, ως μια σειρά από ψυχολογικές δοκιμασίες. Η φιλία τους θα δοκιμαστεί στη διάρκεια μιας τρελής μέρας κατά την οποία θα βιώσουν μια σειρά από σουρεάλ καταστάσεις.

https://www.youtube.com/watch?v=BGT3n1Emi8U

Γυρισμένο σε 16mm το Clerks του Κέβιν Σμιθ (1994) αποτελεί μια low budget παραγωγή, που με όπλα τους καυστικούς διαλόγους, την αμεσότητα των ερμηνειών και το αντισυμβατικό της χιούμορ έγινε μια από τις πιο cult σύγχρονες κωμωδίες και αγαπήθηκε πολύ.