Στις 7 Μαρτίου 2009 το Πάρκο Ναυαρίνου γεννιέται στην καρδιά των Εξαρχείων.
Από την πρώτη στιγμή η ανοιχτή συνέλευση της κατάληψης και όσοι με
οποιονδήποτε τρόπο μετέχουμε σε αυτό το ιδιαίτερο εγχείρημα ορίζουμε
το χαρακτήρα του:
αυτοοργανωμένο
όπως η διαμόρφωσή του, η καθαριότητα και η φροντίδα των φυτών δεν
ανατίθενται στο Δήμο και στους «ειδικούς», έτσι και η υπεράσπιση του
χώρου και του κλίματος ελευθερίας που έχει κερδηθεί εδώ δεν
ανατίθεται στην αστυνομία. Είναι δική μας αποκλειστική ευθύνη και
απαιτεί αυτοδέσμευση από όλους μας.
αντιιεραρχικό
εξουσιαστικές συμπεριφορές και τραμπουκισμοί δεν έχουν θέση στο πάρκο.
Λειτουργούμε μέσα από συλλογικές διαδικασίες,ανοιχτές και προσβάσιμες
σε όλους και όχι σαν αυτόκλητοι τιμωροί κανενός.Μία τέτοια πρακτική
μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από τις λύσεις που
δίνει.
αντιεμπορευματικό
εμπορικές συναλλαγές και νταλαβέρια δυναμιτίζουν το εγχείρημα και
θέτουν σε κίνδυνο συμμετέχοντες και θαμώνες.Αλλά και η συγκάλυψη της
εμπορίας ουσιών κάθε είδους,συνιστά δειλή και ιδιοτελή επιλογή που
είναι προφανές ότι εξυπηρετεί κυρίως την αστυνομία.
Το πάρκο Ναυαρίνου είναι τόπος δημιουργίας, χειραφέτησης και
αντίστασης αλλά και κήπος της γειτονιάς, χώρος παιχνιδιού και
περιπάτου,επικοινωνίας και προβληματισμού.Στο πλαίσιο αυτό ο σεβασμός
των γειτόνων μας είναι άμεση προτεραιότητα.
Το πάρκο είναι και θα παραμείνει όμορφο! Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Μήπως μπερδεύτηκα, μήπως ξεχάστηκα ή μήπως δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ?
Και αν δεν νοιάζομαι μήπως τελικά ούτε καν σέβομαι?
Την προσπάθεια όλων εκείνων που ονειρεύτηκαν και για ‘μένα ένα χώρο ελεύθερο,
το πάρκο Ναυαρίνου.
Γιατί ο χώρος του πάρκου δεν καταλήφθηκε με στόχο την δημιουργία χωματερής των Εξαρχείων, αλλά για να υπάρχει και ως αυτό-διαχειριζόμενος χώρος πρασίνου ανάμεσα στα τόσα σκουπίδια που ευδοκιμούν γύρω μας.
Ο χώρος του πάρκου δεν φτιάχτηκε με σκοπό να λειτουργήσει ως ιδιωτική υπαίθρια καφετέρια, γιατί μετά την κατανάλωση δεν περνάει η σερβιτόρα να περισυλλέξει τα υπολείμματα μου ούτε και η καθαρίστρια του δήμου.
Για αυτό κάνουμε το λιγότερο δυνατό, μαζεύουμε τα σκουπίδια μας.
Ο χώρος του πάρκου δεν είναι καβάτζα για χρήση ουσιών, γιατί πολύ απλά η αντίσταση δεν ταυτίζεται με την καταστολή και την αδράνεια, τέτοιου είδους επιλογές το μόνο που καταφέρνουν είναι να στοχοποιούν το πάρκο. Ο χώρος του πάρκου δεν είναι πιάτσα για νταραβέρια, γιατί η αυτό-οργάνωση δεν έχει λόγους να παραμένει κρυφή και το πάρκο είναι με όλη τη σημασία της λέξεως αντί-εμπορευματικό. Το πάρκο δεν είναι τεκές, είναι χώρος που δίνει ανοιχτά την δυνατότητα σε όποιον επιθυμεί να εκφράσει την δημιουργικότητα του, την άποψη του, την πολιτική του στάση. Και για να μην ζούμε στην ψευδαίσθηση, απ’ την κατάληψη αυτή λείπουν οι τοίχοι και η σκεπή, άρα ευκόλως εννοούμενο…
παιδιά φαινόμαστε.
Ο χώρος του πάρκου δεν δημιουργήθηκε ως αγωνιστική αρένα που δίνει την ευκαιρία επίδειξης μυϊκής δύναμης, συμπεριφορών βίας και τραμπουκισμού και μάλιστα πολλές φορές μασκαρεμένες στο όνομα της δήθεν περιφρούρησης, ο χώρος του πάρκου δεν βρίσκετε εδώ για να εξυπηρετεί προσωπικές τάσεις και αν χρειάζεται κάτι για να προχωρήσει είναι η προσωπική δέσμευση για συμμετοχή και διάθεση για συν-διαμόρφωση.
Μήπως τελικά έφτασε η ώρα να επαναπροσδιορίσω την δική μου θέση στο χώρο?
Μήπως τελικά το εγώ μου μπορεί να χωράει στο εμείς?
Και αν συνεχίζω να μην νοιάζομαι μήπως μπορώ τουλάχιστον να σέβομαι?