Ελάτε μια βόλτα, να τα πούμε και να μάθουμε απο τη γη…
“στο πάρκο φτιάχνουμε περιβόλι”
Σάββατο 10 & Κυριακή 11 Νοεμβρίου
Εργασίες μετατροπής τμήματος του Πάρκου σε καλλιεργήσιμη έκταση.
[Σάββατο από τις 07:00 το πρωί μέχρι το απόγευμα & Κυριακή στις 10:00 το πρωί]
Κυριακή 18 Νοεμβρίου, ώρα 17:00, Τσαμαδού 15
Κάλεσμα για την δημιουργία ομάδας καλλιέργειας και σποροπαραγωγής παραδοσιακών ποικιλιών.
Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου, Ανοιχτή Συνέλευση
Η επόμενη συνέλευση του Πάρκου Ναυαρίνου θα γίνει την Τετάρτη,31 Οκτωβρίου,στις 6 το απόγευμα στην Τσαμαδού 15
Μια παρέα φίλων με “οδηγό” τον Jimmy Rabbitte προσπαθεί να ξεφύγει από την αφάνεια και την φτώχεια των εργατικών συνοικιών του Δουβλίνου. Αποφασίζουν να φτιάξουν ένα συγκρότημα που θα δώσει ψυχή στον κόσμο. Το είδος που επιλέγουν; Η Soul. Μέσα από μια σειρά τραγελαφικών ακροάσεων και σταδιακού δεσίματος μεταξύ των μελών, η ‘μπάντα’ συγκροτείται, ξεκινάει την πορεία της ξεδιπλώνοντας το ταλέντο της με όρεξη και, μέσα από πολλές δυσκολίες, αναδεικνύει την αγνότητα της μουσικής πρόθεσης…Οι εργατικές συνοικίες του Δουβλίνου δεν είναι μόνο το σκηνικό της ταινίας. Είναι ο δημιουργός των χαρακτήρων, της ιστορίας και φυσικά της αναγκαιότητας της μουσικής στην καθημερινότητα. Μέσα από αυτές της συνοικίες είναι σίγουρο ότι το μόνο που μπορεί να αναδυθεί είναι κάτι που θα είναι όμορφο, γιατί υπάρχει ανάγκη για κάτι όμορφο. Τα μέλη του συγκροτήματος δεν θέλουν μόνο να ξεφύγουν από την ανεργία και την μιζέρια. Θέλουν να δώσουν ελπίδα στον κόσμο αλλά και πάνω απ’ όλα στους εαυτούς τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ένα σημαντικό λόγο για να συνεχίσουν να ζουν….
Η ανοιχτή συνέλευση του Αυτοδιαχειριζόμενου Πάρκου Ναυαρίνου & Ζωοδόχου Πηγής θα γίνει την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου, στο Παιδικό Στέκι της Τσαμαδού 15 , στις 6:00 το απόγευμα
Έκτακτη συνέλευση του πάρκου την Κυριακή 21/10,στις 2 το μεσημέρι,στο Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κ* ΒΟΞ.
Η ταινία δε βασίζεται σε μία πραγματική ιστορία,αλλά σε χιλιάδες…
Πέντε φίλοι που ζουν σε μια παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας μένουν
ξαφνικά άνεργοι,όταν το ναυπηγείο,όπου εργάζονταν,κλείνει.Ο χρόνος
τους κυλά πια ανάμεσα στην αναζήτηση εργασίας τα πρωινά και στις
επισκέψεις στο ίδιο συνοικιακό μπαρ τα βράδια.Μια από τις πιο
επιτυχημένες καλλιτεχνικά και εισπρακτικά ισπανικές παραγωγές των
τελευταίων χρόνων,οι “Δευτέρες με λιακάδα” (2002) του Φερνάντο Λεόν
ντε Αρανόα είναι μια γλυκόπικρη κομεντί με έντονο το στοιχείο του
κοινωνικού σχολιασμού.Απέσπασε 5 βραβεία Goya,μεταξύ των οποίων
καλύτερης ταινίας,σκηνοθεσίας και ανδρικής ερμηνείας (Χαβιέ
Μπαρντέμ),ενώ προτάθηκε και για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Την Τρίτη 16 Οκτωβρίου στις 8μ.μ. προβολή της ταινίας Ο Σάμυ και η Ρόζυ κάνουν έρωτα (Sammy and Rosie Get Laid) του Στίβεν Φρίαρς σε σενάριο του Χανίφ Κιουρέισι στο Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου.
Το 1988 ο Στίβεν Φρίαρς σκηνοθετεί το Ο Σάμυ και η Ρόζυ κάνουν έρωτα (Sammy and Rosie Get Laid), μια επαναστατική ταινία που ασχολείται με την ιδεολογικοπολιτική αμφισβήτηση και εξέγερση της νεολαίας και των περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων, στο Λονδίνο της Θάτσερ. Tο O Σάμυ και η Pόζυ κάνουν έρωτα είναι μια δυνατή «πολιτισμιολογική» ταινία, συνεκτική, πολυσήμαντη και πολυπολιτισμική. Eκθέτει με ορμητικό τρόπο, σε μια πολύχρωμη τοιχογραφία, αντιθέσεις διαφορετικών γενεών, φυλών, τάξεων, ιδεολογιών και σεξουαλικών συμπεριφορών.
H εικόνα του Λονδίνου που μας δίνουν ο Φρίαρς κι ο σεναριογράφος Kιουρέισι είναι ζοφερή κι αισθαντική, χλευαστική, σκιτσαρισμένη με ζωηράδα, χυμούς ζωής, αίσθηση της πραγματικότητας, ρεαλισμό, κριτική και αμφισβήτηση, μαύρο χιούμορ, ποίηση, συναίσθημα και λυρισμό.
O σκηνοθέτης αναπαριστά το εξεγερμένο Λονδίνο και τις συγκρούσεις με τα όργανα της τάξης: καταστροφές, λεηλασίες, ροκ μουσικές, γκραφίτις στους τοίχους, βόμβες μολότοφ, άστεγοι εγκατεστημένοι σε τροχόσπιτα κάτω από αερογέφυρες αυτοκινητοδρόμων, άνεργοι, πανκ και χούλιγκαν. O Φρίαρς μάς δείχνει την καταστολή των μειονοτήτων και των νέων, τα κοινωνικά προβλήματα: ναρκωτικά, τενεκεδουπόλεις, βανδαλισμοί εκατέρωθεν, μουσική στους δρόμους. Βλέπουμε, κατάπληκτοι, με καινούργιο μάτι, το Λονδίνο των φυλετικών συγκρούσεων, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της πολιτικής βίας, της αναρχίζουσας ομαδικής βίας και της κρατικής τρομοκρατίας.
Την Τρίτη 9 Οκτωβρίου στις 8.30μ.μ. το Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου σας καλεί στην προβολή της ταινίας IL CONFORMISTA-Ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΗΣ του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Ρώμη, δύο χρόνια πριν το ξέσπασμα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μαρσέλο (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) ζει μια απόλυτα συμβατική ζωή. Δουλεύει για το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, είναι παντρεμένος με μία όμορφη μικροαστή (Στεφανία Σαντρέλλι) και πηγαίνει στην εκκλησία σε τακτά διαστήματα. Θα βρεθεί όμως αντιμέτωπος με την συνείδησή του όταν το αφεντικό του θα του ζητήσει να σκοτώσει έναν πρώην καθηγητή του….
Ταινία νεανικής δύναμης, επαναστατικής σκηνοθετικής τόλμης και φιλοσοφικής ωριμότητας η διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Αλμπέρτο Μοράβια από τον 30χρονο τότε Μπερτολούτσι είναι ένα κολοσσιαίο, πολυεπίπεδο καλλιτεχνικό επίτευγμα. Από τα σημαντικότερα φιλμ του μεταπολεμικού κινηματογράφου.
Το βράδυ, προτού κοιμηθεί, η Ροζέτα μονολογεί: «Το όνομά σου είναι Ροζέτα. Το όνομά μου είναι Ροζέτα. Βρήκες μια δουλειά. Βρήκα μια δουλειά. Έχεις ένα φίλο. Έχω ένα φίλο. Έχεις μια φυσιολογική ζωή. Έχω μια φυσιολογική ζωή. Δε θα πέσεις στην παγίδα. Δε θα πέσω στην παγίδα. Καληνύχτα. Καληνύχτα».
Στα 1999 οι Βέλγοι αδελφοί Νταρντέν βραβεύονται με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για τη Ροζέτα, ένα συγκλονιστικό χρονικό (στα όρια του ντοκουμέντου) μιας μικρής κοπέλας που με κάθε τρόπο αγωνίζεται να εξασφαλίσει την επιβίωσή της μακριά από την αλκοολική μητέρα της και μέσα από τρομερά δύσκολες συνθήκες σκληρότατης εργασίας. Στο ρόλο της Ροζέτα,η πρωτοεμφανιζόμενη και μόλις 18 χρονών τότε, Εμιλί Ντεκέν.
Την πρώτη μέρα έγιναν πολύ ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις από τις καταλήψεις ανοιχτών χώρων Αγρό (Ίλιον), Αγρό Ελληνικού (Ελληνικό), Ασύρματο (Μπραχάμι), Βοτανικό Κήπο (Πετρούπολη), Βίλα Ζωγράφου(Ζωγράφου), Κτήμα Δρακόπουλου (Πατήσια), Πάρκο Κύπρου και Πατησίων (Κυψέλη), Πάρκο Ναυαρίνου (Εξάρχεια), Πάτμου και Καραβία (Πατήσια). Ακολούθησε συζήτηση και είπαμε να υπάρξει και συνέχεια.
Τη δεύτερη μέρα έγιναν παρουσιάσεις από το Πελίτι σχετικά με τους σπόρους για τον έλεγχο της τροφής, από τη συνέλευση του Μπαξέ της Βίλας Ζωγράφου,τον Αγρό Ελληνικού,τον Αστικό Αγρό Χαλανδρίου και το Οικοσχολείο, σχετικά με τις αστικές και περιαστικές καλλιέργειες. Η ομάδα για την τροφή της Ανοιχτής συνέλευσης Πετραλώνων,το Ντουλάπι και ο Βλαστός μας ενημέρωσαν σχετικά με τα δίκτυα διανομής. Μοιράστηκαν σπόροι παραδοσιακών ποικιλιών και φυτέψαμε ένα νέο μικρό λαχανόκηπο στο παρτέρι, με τη βοήθεια των μικρών μας φίλων.
Μια από τις πιο εμβληματικές ταινίες του “Νέου Γερμανικού
Κινηματογράφου”, η “Αλίκη στις πόλεις” (1973) του Βιμ Βέντερς αφηγείται
την ιστορία της συνάντησης του Φίλιπ Γουίντερ (Ρούντιγκερ
Φόγκλερ), δημοσιογράφου που βασανίζεται από συγγραφικό μπλοκάρισμα, και
της εννιάχρονης Άλις (Γιέλα Ρότλεντερ) σε ένα αμερικανικό αεροδρόμιο. Όταν η μητέρα της Άλις Λίζα
(Ελίζαμπεθ Κρόιτσερ) την εγκαταλείπει,ο Φίλιπ γίνεται ο φύλακας-άγγελός
της. Επιστρέφοντας στην Ευρώπη,μια φιλία αρχίζει να αναπτύσσεται
ανάμεσα στους δύο,καθώς προσπαθούν να εντοπίσουν τη γιαγιά της μικρής
Άλις.
Μια από τις πιο καυστικές δημιουργίες του Βιμ Βέντερς και η πρώτη που
γυρίστηκε εν μέρει στις Η.Π.Α.,η “Αλίκη στις πόλεις”
αποτελεί,παράλληλα,μια κριτική ματιά στη ραγδαία μεταβαλλόμενη Ευρώπη
της δεκαετίας του ’70, στην ανάδυση του παγκοσμιοποιημένου
καταναλωτισμού και στις επιρροές της αμερικανικής ποπ
κουλτούρας. Συνοδεύεται από το ονειρικό soundtrack των Can.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 22-23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ
Ξεκινώντας από έναν ελεύθερο, κατειλημμένο, αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, το Πάρκο Ναυαρίνου, θέλουμε να συμβάλλουμε στη συζήτηση μεταξύ παρόμοιων εγχειρημάτων, με σκοπό τη συμπόρευση, τη συνεργασία, τη συνεννόηση και τελικά την διεύρυνση αυτών των προσπαθειών.
Είναι μια δύσκολη συγκυρία, αφού η επίθεση των από πάνω σε όλους εμάς τους από κάτω φτάνει μέχρι τη φυσική μας εξόντωση, χωρίς καν να κρύβει τις προθέσεις της. Μια συγκυρία όπου φασιστικά τάγματα εφόδου περιπολούν ανενόχλητα και με την προστασία του κράτους στους δρόμους, εξοντώνουν τους αδύναμους που δεν χωράνε στα κυρίαρχα μοντέλα «ανάπτυξης». Που ισχυρά οικονομικά συμφέροντα λεηλατούν το δημόσιο χώρο και τη φύση, στο όνομα της ‘’ανταγωνιστικότητας’’, της ‘’αξιοποίησης’’ και των ‘’επενδύσεων’’. Που ο εσμός θεσμικών παραγόντων και αστικών ΜΜΕ συστηματικά απαξιώνει και στοχοποιεί τους ελεύθερους χώρους συνάντησης και αλληλεπίδρασης όπου γεννιούνται συλλογικές αμφισβητήσεις, προπαγανδίζοντας την ιδιώτευση στο σπίτι και την εκτόνωση αποξενωμένων πελατών σε περιφραγμένα, αποστειρωμένα διασκεδαστήρια.
Σε αυτήν ακριβώς τη δύσκολη εποχή, πιστεύουμε ότι ο χώρος που μας περιβάλλει αποτελεί το πρώτο πεδίο μάχης για το οποίο πρέπει με ανυποχώρητο πείσμα να παλέψουμε και να το διεκδικήσουμε. Κάθε χώρος απελευθερωμένος από τα δεσμά του κράτους, του κέρδους και της ιδιοκτησίας, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημείο στο οποίο θα συναντιόμαστε, θα μιλάμε, θα πειραματιζόμαστε, θα ξεκινάμε να οργανώνουμε ποικίλες μορφές αντίστασης στην επίθεση που δεχόμαστε. Μορφές αντίστασης που αποτελούν πρώτα απ΄ όλα την άμυνά μας στην επίθεση αυτή, προτάσσοντας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, ενάντια στον ατομισμό. Την κοινοκτημοσύνη και την κοινοχρησία, αντί της ατομικής ιδιοκτησίας και του κέρδους. Την ενεργητική ενασχόληση όλων μας με τις κοινές υποθέσεις, αντί της παθητικής ανάθεσης της ζωής μας σε ηγέτες, αντιπροσώπους, «ειδικούς» ή και «φιλάνθρωπους».
Συγχρόνως, οι ελεύθεροι χώροι και οι αντιστάσεις που ξεκινούν από εκεί, αποτελούν και την αντεπίθεσή μας στο σύστημα που μας εξοντώνει, όντας ζωντανά παραδείγματα ενός διαφορετικού τρόπου συλλογικής ύπαρξης και δράσης, σε πείσμα όλων όσων παπαγαλίζουν διαρκώς ψέμματα ότι δήθεν «τίποτα διαφορετικό δεν μπορεί να γίνει», ότι η καπιταλιστική επέλαση πάνω από τις ζωές μας και η παντοδυναμία του νεοφιλελευθερισμού και του κέρδους αποτελούν δήθεν μονόδρομο.
Και μόνο η ύπαρξη και η διατήρηση των ελεύθερων αυτοδιαχειριζόμενων χώρων ως ζωντανών αντι-παραδειγμάτων ενάντια στο επιβαλλόμενο μοντέλο, ενεργοποιεί το φαντασιακό μας, αποδεικνύοντας έμπρακτα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ότι, με συλλογικότητα, αυτοοργάνωση και αντίσταση, η ελπίδα για ολική απελευθέρωση της κοινωνίας παραμένει ζωντανή. Γι΄ αυτό και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι αποτελούν και τον πρώτο στόχο της καταστολής. Επειδή και μόνο η ύπαρξή τους ενοχλεί και είναι επικίνδυνη για το καθεστώς.
Όλοι όσοι προσπαθούμε να διατηρήσουμε τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους ελεύθερους, όμορφους και λειτουργικούς , γνωρίζουμε καλά πόσο μεγάλη προσπάθεια, αφιέρωση και αφοσίωση χρειάζεται έστω και για να συνεχίζουν απλά να υπάρχουν και να λειτουργούν ως τέτοιοι.
Αρκεί όμως η απλή συντήρηση των χώρων, για την οποία ήδη μοχθούμε σε τόσο δύσκολες συνθήκες ;
Πώς θα μπορέσουμε να αποφύγουμε το ενδεχόμενο να καταλήξουν οι κοινωνικοί χώροι απλές «νησίδες» προς τέρψη αυτοαναφορικών μικροομάδων και αδιάφορων καταναλωτών ελευθεριακότητας, ενώ γύρω τους τα πάντα θα γκρεμίζονται και θα χειροτερεύουν;
Πώς θα μπορέσουμε να ενδυναμώσουμε τα εγχειρήματα, προσκαλώντας και προκαλώντας την έμπρακτη συμμετοχή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων, πρόθυμων να διερευνήσουν με ελπίδα και πίστη τις δυνατότητες που ανοίγουν τα εγχειρήματα αυτά; Να μετατρέψουμε τα παραδείγματα των ελεύθερων χώρων σε κομβικά σημεία θετικής αναφοράς μέσα στον κοινωνικό ιστό ; Να συνδέσουμε τα εγχειρήματα των κοινωνικών χώρων με όλες ανεξαίρετα τις πλευρές της κοινωνικής ζωής ;
Ειδικότερα, θεωρούμε ότι για να δυναμώσουν και να επεκταθούν οι προσπάθειες αυτές, αξίζει και πρέπει οι ελεύθεροι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι να συνδεθούν και να συνδιαλέγονται δημιουργικά:
– με τον καθημερινό μόχθο των ανθρώπων,
– με την παραγωγή της τροφής,
– με τη διανομή της,
– με τις κοινωνικές σχέσεις αλληλεγγύης όχι μόνο μέσα στη γειτονιά (κάτι που ήδη γίνεται), αλλά και μεταξύ κοντινών ή και πιο μακρινών γειτονιών,
– με αντίστοιχους περιαστικούς χώρους γεωργικής καλλιέργειας και κτηνοτροφίας, ως σημεία συνάντησης και επικοινωνίας ελεύθερων καλλιεργητών, παραγωγών τροφής και κατοίκων της πόλης, με αντικαταναλωτικό πνεύμα ισότιμης συνεργασίας. Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι χρειάζεται να αποτελέσουν ελεύθερους και ωφέλιμους κόμβους διανομής ή και παραγωγής των παραγόμενων αγροτικών προϊόντων (όπου το επιτρέπουν οι συνθήκες του περιβάλλοντος), εκτός των καπιταλιστικών δικτύων. Να αποτελέσουν χώρους κατ΄ αρχήν εκπαιδευτικής δραστηριότητας, σε ό,τι αφορά την παραγωγή της τροφής, ώστε να μην νομίζουν τα μικρά παιδιά ότι η τροφή φυτρώνει στα σούπερ μάρκετ. Να παλέψουμε τον εκβιασμό της πείνας, που πλέον χρησιμοποιεί εναντίον μας η εξουσία.
– με τη δημιουργία εστιών πολιτισμού όπου δημιουργούνται συνθήκες ανάτασης από την καθημερινή βιοπάλη και την καθημερινότητα (αυτό που συνηθίζεται να αποκαλείται «ψυχαγωγία» και «διασκέδαση»).
Πιστεύουμε ότι πρέπει να διεκδικήσουμε κάθε πλευρά της ζωής μας που σήμερα ισοπεδώνεται, καταληστεύεται, λεηλατείται, αλλά δεν παραδίδεται και δεν υποτάσσεται. Πρέπει να κερδίσουμε κάθε πλευρά τη ζωής μας, από την παραγωγή, τη διανομή και την κατανάλωση της τροφής, μέχρι τους χώρους και τους τρόπους που θα συναντιόμαστε, θα συνυπάρχουμε και θα ψυχαγωγούμαστε.
Για όλους αυτούς τους λόγους προσκαλούμε το διήμερο 22-23 Σεπτεμβρίου στο Πάρκο Ναυαρίνου όλες τις συλλογικότητες που διαχειρίζονται αυτοοργανωμένα ελεύθερους χώρους, με σκοπό να θέσουμε τα παραπάνω ερωτήματα, και να αρχίσουμε σιγά σιγά να αρθρώνουμε, και, γιατί όχι, να πραγματώνουμε, τις πιο καίριες απαντήσεις που μπορούμε να δώσουμε. Κάθε χώρος ας προσπαθήσει να μεταδώσει την συγκεντρωμένη, αποκρυσταλλωμένη εμπειρία του, ώστε να βρεθούμε όλοι/-ες συνοδοιπόροι και αλληλέγγυοι/-ες στις προσπάθειές μας
Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου & Ζωοδόχου Πηγής
Κινηματογραφική μεταφορά του διασημότερου album των Pink Floyd από τον
Βρετανό σκηνοθέτη Alan Parker (“Το Εξπρές του Μεσονυχτίου”, “Ο
Δαιμονισμένος Άγγελος”),με τη βοήθεια του σχεδιαστή κινουμένων σχεδίων
Gerald Scarfe.
Στην εποχή του,από αρκετούς κριτικούς χαρακτηρίστηκε ως
ποιητικό,εικαστικό και μουσικό αριστούργημα.
30 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της,η ταινία εξακολουθεί να μοιάζει
φρέσκια και επαναστατική ως σύλληψη.
Δυο λόγια για την υπόθεση
Ο Pink μεγάλωσε με την υπερπροστατευτική μητέρα του,καθώς ο πατέρας
του σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.Ως μαθητής θα
τιμωρηθεί στο σχολείο γιατί γράφει ποιήματα.Ενήλικος πια,εθισμένος
στα ναρκωτικά,σιγά σιγά θα υψώσει ένα τείχος γύρω του για να κρυφτεί
από τον έξω κόσμο.Όμως,όσους τοίχους και αν υψώσει κανείς,ποτέ δεν
είναι πραγματικά προστατευμένος…
“Το λιμάνι της Χάβρης” (2011) είναι η πιο πρόσφατη ταινία του
σπουδαίου Φινλανδού δημιουργού Άκι Καουρισμάκι.Κεντρικός ήρωάς της είναι ο
μεσήλικος Μαρσέλ Μάρξ (Αντρέ Βιλμς),ένας μποέμ τύπος που κάποτε
φιλοδοξούσε “να πιάσει την καλή” ως συγγραφέας στο
Παρίσι,κατέληξε,όμως,λούστρος στη Χάβρη,το δεύτερο πιο πολυσύχναστο
λιμάνι της Γαλλίας.Εκεί μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο ταπεινό του
επάγγελμα,στις επισκέψεις στο αγαπημένο του μπαρ και στην περιποίηση
της βαριά άρρωστης συζύγου του Αρλεττύ (Κάτι Ούτινεν).Η καθημερινότητά
του,όμως, θα ανατραπεί,όταν κατά τύχη θα γνωριστεί με έναν ανήλικο
Αφρικανό μετανάστη χωρίς χαρτιά,τον Ιντρίσσα (Μπλοντίν Μιγκέλ).
Η ταινία του Άκι Καουρισμάκι έκανε την πρεμιέρα της στο 64ο Φεστιβάλ
Καννών (2011),όπου απέσπασε το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών
(FIPRESCI),καθώς και την Εύφημο Μνεία της Οικουμενικής Επιτροπής. Σε
μικρούς ρόλους συμμετέχουν ο παλαίμαχος σκηνοθέτης Πιερ Ετέξ και ο
αγαπημένος ηθοποιός του Φρανσουά Τρυφώ Ζαν-Πιερ Λεό.
Σκηνοθετημένη από τον Γαλλο-αλγερινό Ρασίντ Μπουσαρέμπ,η ταινία “Το ποτάμι ανάμεσα” (2009) αφηγείται την ιστορία της Ελίζαμπεθ (Μπρέντα Μπλέθυν) και του Ουσμάν (Σοτιγκί Κουγιατέ),δύο καθημερινών ανθρώπων που ζουν συνηθισμένες ζωές,στο νησί Γκέρνζυ στην Αγγλία και στη Γαλλία, αντίστοιχα.
Εκείνη έχει μία κόρη,εκείνος έναν γιο.Μετά τις βομβιστικές επιθέσεις της 7ης Ιουλίου 2005 στο Λονδίνο και έχοντας χάσει την επαφή με τα παιδιά τους,αποφασίζουν να τα αναζητήσουν.Παρά τις διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις τους-η Ελίζαμπεθ είναι Προτεστάντισσα,ο Ουσμάν Μουσουλμάνος -και την καχυποψία που αρχικά χαρακτηρίζει τη μεταξύ τους σχέση,σύντομα θα παραμερίσουν τις διαφορές τους,ενισχύοντας ψυχικά ο ένας τον άλλο στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τα παιδιά τους ζωντανά.
Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 59ου Φεστιβάλ Βερολίνου (2009),όπου ο Σοτιγκί Κουγιατέ απέσπασε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού.
Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ρέυ Μπράντμπερυ (1951),η ταινία του Φρανσουά Τρυφώ “Φάρεναϊτ 451” (1966) αφηγείται την ιστορία του Γκάυ Μόνταγκ (Όσκαρ Βέρνερ),ο οποίος ζει σε μια μελλοντική ολοκληρωτική κοινωνία,όπου τα βιβλία έχουν τεθεί εκτός νόμου από μια κυβέρνηση που φοβάται την ανεξάρτητη σκέψη. Καθήκον του ίδιου και των συναδέλφων του είναι η καύση όποιων βιβλίων εντοπίζονται.Η γνωριμία του με την βιβλιόφιλη Κλαρίς (Τζούλι Κρίστι) και η ερωτική έλξη που αναπτύσσεται μεταξύ τους τον παρακινούν να αναθεωρήσει τις μέχρι τότε επιλογές του.Η μεταστροφή του θα γίνει,ωστόσο, σύντομα αντιληπτή από τις Αρχές και ο Γκάυ θα κληθεί είτε να επιστρέψει στη δουλειά του,ή να αποδράσει,έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών της δεύτερης επιλογής.
Ο ειδικευόμενος γιατρός Γιώργος Σπυράτος ξεκινάει την καριέρα του στο φανταστικό Γενικό Ορθοπεδικό Νοσοκομείο «Άγιοι Πάντες» και μέσα σ΄ ένα αγριεμένο κοινωνικό τοπίο προσπαθεί να ισορροπήσει. Η σταδιακή εξέλιξη του από άπειρο ειδικευόμενο σε έμπειρο επιμελητή θα γίνει μέσα από την σύγκρουσή του με το παράλογο περιβάλλον. Κάτι που θα τον μεταμορφώσει από αφελή νεαρό που στέκει άναυδος μπρος στο νεοελληνικό χάος σε ώριμο άντρα που τελικά θα πραγματοποιήσει έναν στοχαστικό απολογισμό της επιλογής του να συνεχίσει να δουλεύει για τη δημόσια υγεία.
Μοναδικός του σύμμαχος σε αυτό τον αγώνα οι ισχυρές σχέσεις και φιλίες που δημιουργούνται σε κάθε δημόσιο νοσοκομείο, έναν κωμικοτραγικό αλλά έντονα φορτισμένο κοινωνικά και συναισθηματικά χώρο.Μια ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού.
“Η ταινία έγινε για τη νέα γενιά.
Και η νέα γενιά δεν σηματοδοτείται ηλικιακά αλλά από τον τρόπο που σκέπτεται,από τον τρόπο που πράττει και μάχεται στην καθημερινότητά της.
Στην ταινία παρουσιάζονται πενήντα γυναίκες,ήταν τότε όλες νέες, είκοσι χρονών.Δεν τις αντιμετώπισαν διαφορετικά από τους άνδρες και κράτησαν γερά.
Ανήκουν στις ομάδες «χωρίς φωνή» που τις καταγράφει η σύγχρονη Προφορική Ιστορία.
Οι γυναίκες αυτές,όπως και οι Γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης,έχουν σχεδόν μηδενική παρουσία στην επίσημη Ιστορία.Είναι,αν όχι μια σκοτεινή σελίδα,αλλά οπωσδήποτε άγραφτη.
Τις χαρακτηρίζει το πείσμα,η πίστη σε αυτό που έκαναν και η αντοχή τους.
Με δίδαξαν,δυο χρόνια κοντά τους,την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Με δίδαξαν το ήθος τους: ποτέ δε ζήτησαν τίποτα και μια Γυναίκα όταν τη ρώτησα τι κέρδισε από την πολιτεία,μου απάντησε «η πολιτεία μου έδωσε την ευχή της».
Μια άλλη μου είπε «είμαστε η συνέχεια των γυναικών της Εθνικής Αντίστασης και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία».Αυτό το είπε μια γυναίκα που της στέρησαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.
Η μνήμη των λαών καθορίζει το μέλλον τους.
Η μνήμη των λαών τσαλαπατάει τις ζητωκραυγές των νικητών και γράφει τη δική της Ιστορία“.
Αλίντα Δημητρίου
