Tο πάρκινγκ τους, πάρκο μας

Προσπαθώντας να εγκλιματιστεί στον τρόπο ζωής μιας σχολής κωφαλάλων, ο Σεργκέι θα γίνει μέλος μιας συμμορίας μικροκακοποιών και θα ερωτευτεί μια από τις συμμαθήτριές του που δουλεύει ως πόρνη…

http://www.efsyn.gr/arthro/vionontas-toys-agroys-tis-polis

Η πιο cult ταινία των αδερφών Κοέν συμπυκνώνει τη φιλοσοφία τους για την ανθρώπινη ανοησία και αφέλεια με φοβερό χιούμορ και εκπληκτικά σκηνοθετικά ευρήματα.

Ο Λεμπόφσκι, άνεργος χίπης, και ο φίλος του Γουόλτερ, βετεράνος του Βιετνάμ, προσπαθούν στα διαλείμματα ενός τουρνουά μπόουλινγκ να ξεδιαλύνουν την υπόθεση μιας απαγωγής, ενός κατουρημένου χαλιού και της συνωνυμίας μ’ ένα διάσημο εκατομμυριούχο….

Το Σάββατο 24/9/16 το Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου παρουσιάζει σε Α΄ προβολή το ντοκιμαντερ PARKO (37’, 2016) παρουσία των γερμανών συντρόφων δημιουργών της ταινίας.

Θα ακολουθήσει μουσική βραδιά με έντεχνο (Νατάσα Μωυσόγλου) και ρεμπέτικο (Πετράν και Λιάκος) σε ένα κατάφωτο από γιρλάντες πάρκο!

Έχοντας ζήσει για 2 ολόκληρους μήνες τις μέρες και τις νύχτες τους στο πάρκο Ναυαρίνου, έχοντας μιλήσει με τη συνέλευσή του και τους θαμώνες του, από τους κατοίκους μέχρι τους πιο περιθωριοποιημένους ανθρώπους, οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ είναι σε θέση να δουν πέρα από μανιχαϊστικές απλουστευτικές προσεγγίσεις (συνήθως διθυραμβικές, κάποτε επικριτικές, αλλά σχεδόν πάντα πρόχειρες και επιδερμικές) και να παρουσιάσουν από κοντά τις αντιφάσεις και τα πρόβλήματα αυτού του ιδιαίτερου χώρου, αποτυπώνοντας παράλληλα τη ζωντάνια του.

Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο για το πάρκο: ανθρώπους που γνωρίζουν για ποιο πράγμα μιλάνε. Και τολμάμε να πούμε πως αυτή τη φορά έχουμε κάτι που αξίζει αληθινά: μια διεισδυτική καταγραφή με αξιώσεις ιστορικότητας και διάρκειας. Μία εικόνα του επτάχρονου πάρκου από μέσα.

Σας περιμένουμε με χαρά.

Η ζωή ενός μύθου της capoeira την δεκαετία του 1920, στην Bahia.

https://www.youtube.com/watch?v=52hcXneJiTY

Σε μια εποχή που η Αφροβραζιλιάνικη πολεμική τέχνη ήταν υπό διωγμό από τους Πορτογάλους κυβερνώντες, ο ατρόμητος Besouro χρησιμοποιώντας τo απαράμιλλo ταλέντο του τα βάζει με θεούς και δαίμονες.

Η Σαντρά έχει στη διάθεσή της ένα σαββατοκύριακο για να πείσει τους 16 συναδέλφους της να αποποιηθούν τα μπόνους τους, όρο που έχει θέσει η εργοδοσία ώστε να μη χάσει τη δουλειά της.

Στη σύγχρονη Ευρώπη όπου η αλληλεγγύη έχει ουσιαστικά χαθεί κάτω από το πέλμα του κυνισμού και της αυθαιρεσίας των αφεντικών που, στο όνομα της οικονομικής κρίσης έχουν αποθρασυνθεί, κάποιοι άνθρωποι αγωνίζονται να επιβιώσουν διατηρώντας ψήγματα της αξιοπρέπειας και των αρχών τους.

Πολιτικά διεισδυτική και σκηνοθετικά αριστοτεχνική, η συγκινητικότερη ταινία των αδερφών Νταρντέν είναι ένα ψυχογράφημα, καταιγιστικό σαν θρίλερ και λιτό σαν ντοκιμαντέρ με μια αφοπλιστική Μαριόν Κοτιγιάρ.

Η Κοτιγιάρ δεν υποδύεται αλλά είναι η Σαντρά που παρασύρει το θεατή σε μια πορεία όπου η συναισθηματική φόρτιση αυξάνεται γεωμετρικά, χωρίς ακρότητες και μελοδραματισμούς. Ο σύζυγος, η οικογένεια, οι συνάδελφοί της, είναι πρόσωπα υπαρκτά σε μια ιστορία που συμβαίνει τώρα, γύρω μας παντού, στην Ευρώπη της οικονομικής κρίσης.

Αυτή την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου στις 21:00 μια συγκλονιστική ταινία του σύγχρονου αγγλικού κινηματογράφου στο Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου.
Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ (2013) της Κλίο Μπάρναρντ.

Μια σύγχρονη ιστορία με ήρωες τον 13χρονο Άρμπορ και τον καλύτερο φίλο του, Σουίφτι. Όταν τους αποβάλλουν από το σχολείο στην προσπάθειά τους να βγάλουν κάποια χρήματα συλλέγουν μεταλλικά απορρίμματα και καλώδια…
Ένα σκληρό, κοινωνικά ευαίσθητο δράμα, που φέρνει στο νου τον καλύτερο Κεν Λόουτς. Η πικρή ταινία της πρωτοεμφανιζόμενης Κλίο Μπάρναρντ, με χιούμορ και σκληρή ειλικρίνεια, αφηγείται μια οδυνηρή ιστορία ενηλικίωσης με φόντο τη χρεωκοπημένη, σε κάθε επίπεδο –εργασιακό, εκπαιδευτικό, οικογενειακό– βορειοευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Μία από τις σπουδαιότερες βρετανικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

Οι «Μεσοτοιχίες» του αργεντινού Γκουστάβο Ταρέτο αυτή την Τετάρτη 31 Αυγούστου στις 21:00 στο Πάρκο Ναυαρίνου.

https://www.youtube.com/watch?v=0-_X5QPUe3M

Ο Μαρτίν ζει μόνος σε ένα διαμέρισμα στο Μπουένος Άιρες, φροντίζοντας το σκύλο της πρώην του και κερδίζοντας τη ζωή του σαν web-designer. Η Μαριάνα μένει στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, παρέα με τις κούκλες που χρησιμοποιεί διακοσμώντας βιτρίνες καταστημάτων. Περνούν ο ένας δίπλα από τον άλλο καθημερινά, ψωνίζουν στα ίδια μαγαζιά, κολυμπούν στην ίδια πισίνα αλλά δεν έχουν γνωριστεί ποτέ….

Μια ρομαντική ταινία, ολόφρεσκη και αφοπλιστικά ειλικρινής με φόντο το σημερινό Μπουένος ΄Αιρες.

Χωρίς περιφράσεις: είναι η πρώτη μεγάλη ελληνι­κή αμερικάνικη ταινία. Η λέξη «αμερικάνικη» έχει εδώ εντελώς θετική έννοια, και όχι αντιθετική με τη λέξη «ελληνική». Υπονοεί δύο πράγματα: από τη μια τον πιο γνήσιο «κινηματογράφο», τον κινηματογράφο της μέγι­στης αποτελεσματικότητας, όπου η τελειότητα της τεχνικής και η δεξιότητα της σκηνοθετικής πρακτι­κής υπηρετούν απόλυτα την έκφραση, εξαφανί­ζουν την απόσταση μεταξύ οθόνης και θεατή και εισάγουν τον τελευταίο κατευθείαν στο ζωντανό ό­νειρο του κινηματογράφου.
Η άλλη έννοια είναι, βέβαια, ότι η ταινία απηχεί την «αμερικανοποίηση» της ζωής της σημερινής νεολαίας τόσο στα δε­δομένα του σεναρίου, όσο και σ’ αυτή την αλλαγή ρυθμού, σ’ αυτή την ιλιγγιώδη επιτάχυνση: Μοτο­σικλέτα σε τρελή επέλαση, κόντρα στο ρεύμα, «κά­ψιμο» της ζωής σε κάθε λογής «κορώνα-γράμματα» του κινδύνου, αλλά και ανάλογη σβελτάδα της κι­νηματογραφικής μηχανής και του μοντάζ. Η ταινία είναι τόσο ουσιαστικά μοντέρνα, όχι γιατί δείχνει μια «χαμένη νεολαία», χιλιάδες μηχανές, μπόουλινγκ και φλίπερ, αλλά γιατί αισθάνεσαι ότι το ύφος της πηγάζει, άμεσα και αρμονικά, από το ήθος και τον ψυχισμό αυτής της νεολαίας, από το γυαλιστερό χρώμιο, τα νυχτερινά φώτα, τα αεικί­νητα ηλεκτρονικά σήματα, τους ήχους του ροκ, τη φλυαρία των πειρατών και το σλανγκ του αμερικά­νικου σταθμού.
Το πλαίσιο είναι εύστοχα σύγχρονο. Η Αθήνα, όχι του κέντρου ή της μικρής συνοικίας, αλλά των πε­ριφερειακών λεωφόρων, με τις ατελείωτες ουρές των αυτοκινήτων, που χωρίζουν και απομονώ­νουν, σαν αδιάβατα ποτάμια, τις σειρές από άχαρες πολυκατοικίες.
Τρεις κόσμοι συνυπάρχουν εκεί, εντελώς διαφορε­τικοί, χωρίς επικοινωνία μεταξύ τους. Ο κόσμος του «χθες», της παράδοσης, αρνητικής και θετικής, η μάνα του κεντρικού ήρωα, του Χάρη, θρησκευό­μενη επαρχιώτισσα χήρα, αλλά και η ποντιακή συ­ντροφιά, που περήφανα χορεύει. Ο κόσμος του «χθες-σήμερα», η κυρίαρχη, «βολε­μένη», μεσοαστική τάξη (ο κύκλος του άντρα της Στέλλας), με υπολείμματα πατριαρχισμού, οικογε­νειακή ρουτίνα, ποδόσφαιρο και λίγο γκομενιλίκι. Τέλος, ο κόσμος του «σήμερα», ή μάλλον μια «αιχ­μή» του σε κρίση, τα ατίθασα παιδιά του ροκ και της κόκα-κόλα.

Απόσπασμα από την κριτική του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου
(«Καθημερινή», 3.11.1981)

ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ (2012) του Ζακ Οντιάρ
την Τετάρτη 17 Αυγούστου στις 21:00,
στο Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου.

Γράφει η Κέιτ Μπλάνσετ για την ταινία και για την ερμηνεία της Μαριόν Κοτιγιάρ:

Μία γυναίκα ακρωτηριάζεται μετά από ένα τραγικό δυστύχημα και ξεκινάει μία ιδιαίτερη σχέση μ’ έναν τυχοδιώκτη μπράβο ενός κλαμπ.

Αυτό που συμβαίνει στο «Σώμα με Σώμα» είναι ένα κινηματογραφικό θαύμα. Γιατί είναι τόσο σπάνιο μία ταινία που διακινδυνεύει τόσα πολλά να καταλήγει τόσο γήινη και τόσο ηλεκτρισμένη ταυτόχρονα. Αυτός είναι ένας ιδιόρρυθμος συνδυασμός. ΄Οταν όμως μια ταινία προσφέρει τόσο βαθύ συναίσθημα, παρατήρησε τους ηθοποιούς της. Κι εδώ η υπαρξιακή γενναιότητα της Μαριόν Κοτιγιάρ έχει συγκρουστεί μετωπικά με τον απροκάλυπτα τολμηρό Ματίας Σένερτς.

Το να πει κανείς ότι παρακολουθούμε υπνωτιστικές ερμηνείες θα ήταν το ελάχιστο. Ο Ζακ Οντιάρ ξέρει τι έχει στα χέρια του και για αυτό δημιουργεί ένα σύμπαν όπου η βάναυση σωματική βία, ακόμα και το ίδιο το δυστύχημα με τις φονικές φάλαινες, είναι σχεδόν ανακουφιστικά μπροστά στις συναισθηματικές πληγές των ηρώων του και πώς οι δύο ηθοποιοί μπορούν να τις επικοινωνήσουν.

Ετσι κι αλλιώς, το να τοποθετήσεις δύο πανέμορφους, ατρόμητους καλλιτέχνες σε μία τέτοια ακραία «σωματική» σχέση θα ήταν αρκετό για να προκαλέσεις κινηματογραφική ένταση.

Η Μαριόν έπλασε ξανά ένα μοναδικό, εκτός ορίων πλάσμα – ερωτικό, τραυματικό, εύφλεκτο. Στο «Σώμα με Σώμα» μας αποδεικνύει και πάλι το τρομαχτικό της ταλέντο στο να επικοινωνεί ψυχολογική συμπλεγματικότητα με ένα βελούδινο άγγιγμα. Μας επιτρέπει να βυθιστούμε στο σύμπαν της, όσο χρειάζεται για να αντικατοπτρίσουμε τους δικούς μας σκοτεινούς φόβους.

Υπάρχουν στιγμές που αυτή αναδύεται, απρόσκλητη, και αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο την αντίστιξη της κατάστασής της και της υπαρξιακής της μελαγχολίας: όταν σαν γυναίκα επιθυμεί έναν άντρα, με μια λαχτάρα τόσο τολμηρά εκτεθειμένη, τόσο επιθετικά αμυντική, που όχι απλά την νιώθουμε, αλλά μας προκαλεί λυγμούς.

Η Μαριόν έπλασε μία ηρωίδα αξιοπρεπή και ειλικρινή, εξαφανίζοντας τον εαυτό της ώστε να μας παρασύρει σ’ έναν κόσμο που δε θα γνωρίζαμε ποτέ χωρίς εκείνη. Η ερμηνεία της είναι σαν το ίδιο το φιλμ: απρόβλεπτη, ωμή, εκρηκτική.

Με μια λέξη: απλά συγκλονιστική.

Κέιτ Μπλάνσετ, Νοέμβριος 2012

https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=p_rak6tfBtw

https://www.youtube.com/watch?v=0htOcy1QUkk&feature=player_embedded

Στην ποιητικότερη ταινία του ο Βιμ Βέντερς ξαναβρίσκει τον συγγραφέα Πέτερ Χάντκε («Η Αγωνία του Τερματοφύλακα Πριν Από το Πέναλτι», «Λάθος Κίνηση») και μαζί αφηγούνται μια ιστορία που εξελίσσεται «στον ουρανό πάνω από το Βερολίνο», όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της. Εκεί περιφέρονται ο Ντάμιελ και ο Κάσιελ, δυο άγγελοι αόρατοι στα μάτια των ανθρώπων πλην των παιδιών. Μέχρι που ο πρώτος θα ερωτευτεί μια ακροβάτισσα και θα αποφασίσει να γίνει θνητός… Εξυμνώντας την παντοδυναμία του έρωτα, το αριστούργημα του Βέντερς συνθέτει μια τρυφερή κινηματογραφική «συμφωνία της μεγαλούπολης», που βραβεύτηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες.

Τετάρτη 3 Αυγούστου στις 21:00 η αναπάντεχη ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου σε μια από τις σπάνιες προβολές της.
Στο Πάρκο Ναυαρίνου, φυσικά!

https://www.youtube.com/watch?v=eHg7rzfOBy0

Γράφει ο αγαπημένος Χρήστος Βακαλόπουλος για την Μανία:
”Μέχρι τώρα είχαμε ηθοποιούς, τεχνικούς, σκηνοθέτες. Χάρη στον Γιώργο Πανουσόπουλο και τη Μανία διαθέτουμε τον πρώτο κινηματογραφιστή, δηλαδή κάποιον που αντιλαμβάνεται την ταινία του σαν προέκταση του σώματος του, της φυσικής του υπόστασης, του βλέμματος του, της άμεσης σχέσης του με τα πράγματα: ο λόγος ύπαρξης της Μανίας είναι τόσο αυθαίρετος (και τόσο φυσιολογικός ταυτόχρονα) όσο κι εκείνος της εικοσάχρονης ταύτισης του Πανουσόπουλου με τον κινηματογράφο.
Να γιατί ο πραγματικός πρωταγωνιστής της Μανίας δεν είναι ούτε κάποια πλοκή, ούτε κάποιο μήνυμα, ούτε κάποιος ηθοποιός, ούτε καν μερικές «ωραίες εικόνες»: ο πραγματικός σταρ της ταινίας είναι ο άνθρωπος που την έκανε, κάποιος που δεν φροντίζει να κρυφτεί επιμελώς πίσω απ’ την κάμερα αλλά εκτίθεται σωματικά την κάθε στιγμή μέσα απ’ την τρεμάμενη παρουσία της ματιάς του.
Σε μια κινηματογραφία γεμάτη προστατευμένους σκηνοθέτες-αφέντες, απόλυτους άρχοντες των ταινιών, δεσπότες των εικόνων και των ήχων, ο Πανουσόπουλος και ο Τορνές είναι ό,τι το πιο σωματικό, δηλαδή ό,τι το λιγότερο εφησυχασμένο διαθέτουμε.
Ας σταθούμε όμως λίγο στην ταινία: η Μανία, αυτή η απλή βόλτα μιας γυναίκας στο πάρκο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα άνοιγμα στο δέος που υποβάλλει η πραγματικότητα και ο κόσμος, στο ίδιο εκείνο δέος που συναντάει κανείς όταν σταματήσει να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια των ιδεών και βαλθεί να τον δει και να τον ακούσει όπως μόνο ένας κινηματογραφιστής γνωρίζει: με τις αισθήσεις του.
Να γιατί στη Μανία τα ζώα του πάρκου και οι μπάτσοι κυκλοφορούν εξίσου ζαλισμένοι – δεν υπάρχει καμιά ιδεολογία να φορτώσει τα πράγματα, που σαρώνονται εδώ από τη δύναμη μιας ματιάς, από την πίεση ενός βλέμματος που εξακοντίζεται και ησυχάζει μόνο όταν αγγίζει την υπέρβαση, όταν το δέος μετατρέπεται σε δέηση και η πόλη ανακαλύπτει το κρυφό νήμα που την κάνει να υπάρχει, όταν υποκλίνεται σ’ αυτό που την ξεπερνά και που δεν διατυπώνεται εύκολα, δεν αναγνωρίζεται παρά μόνο στους εξαίσιους ήχους μιας φωνής που υπερίπταται στα τελευταία πλάνα στους ήχους του τραγουδιού του Νίκου Ξυδάκη που ερμηνεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη.”
Χρήστος Βακαλόπουλος («Αντί», τχ. 306, 1985)

Το παγκοσμίου φήμης συγκρότημα ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΤΑΚΗ αυτό το Σάββατο 23/7 στις 22:00 στο Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου! Τα έσοδα θα διατεθούν για την ανακαίνιση της παιδικής χαράς του πάρκου, για να γίνει πιο φιλική προς τα παιδιά.

Μην το χάσετε γιατί … θα χάσετε!

USA | 1982 |  117′ | Έτος 2019. Ο κόσμος πλέον ανήκει στις πολυεθνικές εταιρείες και οι πόλεις έχουν μετατραπεί σε απέραντες βιομηχανικές ζώνες. Πολλοί κάτοικοι της Γης, σε μια προσπάθεια αναζήτησης καλύτερης τύχης, έχουν μεταναστεύσει σε μακρινές διαστημικές αποικίες. Οι επικίνδυνες εργασίες στη Γη αλλά και στις αποικίες, γίνονται από ανδροειδή με ανθρώπινα εξωτερικά χαρακτηριστικά, γνωστά και ως replicants.

H ειδική αστυνομική μονάδα, Blade Runners, έχει αναλαμβάνει την εξουδετέρωση των replicants όταν αυτά γίνονται επικίνδυνα. Ο Deckard είναι ένας Blade Runner που έχει αποσυρθεί αλλά καλείται να επανέλθει στη δράση όταν μια ομάδα από μία εξελιγμένη γενιά replicant, γνωρίζοντας ότι η διάρκεια ζωής τους είναι 4 χρόνια, δραπετεύουν από μια αποικία και έρχονται στο Los Angeles, αναζητώντας τον κατασκευαστή τους για να του ζητήσουν να δώσει παράταση στην ζωή τους.

Όταν ο Deckard έρθει σε επαφή με τα replicants, θα αναγκαστεί να επαναπροσδιορίσει τις αξίες του και τις απόψεις του περί διαχωρισμού ζωντανού και τεχνητού, δημιουργού και δημιουργήματος.

https://www.youtube.com/watch?v=eogpIG53Cis&feature=youtu.be

Ποια σχέση μπορεί να έχει ο πόλεμος στην Αλγερία στα τέλη της δεκαετίας του ’50 με τις μεθόδους καταστολής των κινητοποιήσεων ενάντια στην εργασιακή μεταρρύθμιση στο Παρίσι του 2016; Πώς συνδέεται ο πόλεμος της Ινδοκίνας με τον έλεγχο των παρισινών προαστίων; Πώς ένα κράτος εκτός από το να καταστέλλει τους εκμεταλλευόμενους εντός της επικράτειάς του, βιομηχανοποιεί και πουλάει τις μεθόδους καταστολής σε άλλα κράτη; Και τελικά, πώς οι πόλεμοι που εμφανίζονται μακρινοί είναι τα εργαστήρια όπου δοκιμάζονται και παράγονται αυτές οι μέθοδοι, που στο κοντινό μέλλον θα πέσουν στα κεφάλια μας; Γιατί οι πόλεμοι αυτοί μας αφορούν και με αυτόν τον τρόπο…

Στα παραπάνω ερωτήματα θα προσπαθήσει να απαντήσει η συζήτηση με το περιοδικό ΚΟΜΠΡΕΣΕΡ που θα γίνει στο Πάρκο Ναυαρίνου, την Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016 στις 19:30 η ώρα.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης του περιοδικού ΚΟΜΠΡΕΣΕΡ θα ακολουθήσει τη συζήτηση η προβολή της ταινίας “Η μάχη του Αλγερίου”.Ένα πολιτικό θρίλερ που καθηλώνει με τον καταιγιστικό ρυθμό και την απαράμιλλη αφηγηματική του δύναμη. Άλλαξε τη δομή και τη φιλοσοφία του πολιτικού σινεμά, επηρέασε δεκάδες σκηνοθέτες, κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία και χρησιμοποιήθηκε στο αμερικανικό Πεντάγωνο ως υλικό σε μάθημα αντιμετώπισης ανταρτοπόλεμου. Μην το χάσετε!

Ρουμανία, 1953, σ’ ένα μικρό απομακρυσμένο χωριό, ένα ζευγάρι ετοιμάζεται να παντρευτεί και όλοι είναι επί ποδός για τις προετοιμασίες του γάμου.

Τα τραπέζια έχουν στρωθεί. Η αυτοσχέδια μπάντα έχει ήδη ξεκινήσει το τραγούδι όταν ξαφνικά εμφανίζεται μια πομπή οχημάτων του Ρωσικού Στρατού. Ο Στάλιν πέθανε και κηρύσσεται επταήμερο εθνικό πένθος. Οι χωρικοί έχουν μια ώρα στη διάθεσή τους για να μαζέψουν τα του γάμου και να κλειστούν στα σπίτια τους…..

(Γαλλία, 2014 | 97′)Οι συντηρητικοί καθολικοί Γάλλοι αστοί Βερνέιγ προσπαθούν να συμβιβαστούν με την ιδέα πως έχουν για γαμπρούς έναν Εβραίο, έναν Άραβα κι έναν Κινέζο. Όταν η τέταρτη κόρη τους τους ανακοινώνει πως πρόκειται και αυτή να παντρευτεί καθολικό, δεν είναι καθόλου προετοιμασμένοι γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.

https://www.youtube.com/watch?v=Vk43HriPEz0

(Εσθονία, 2013 | 87′)Ο Ίβο είναι Εσθονός και αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το πεδίο βολής του πολέμου μεταξύ Γεωργίας και Αμπχαζίας. Μια μάχη μπροστά από το σπίτι του, αφήνει πίσω της έναν επιζώντα από κάθε πλευρά: τον Τσετσένο μισθοφόρο Αχμέντ και τον Γεωργιανό Νίκο. Ο Ίβο περιθάλπει τους δυο τραυματίες, με τις συγκρούσεις ανάμεσά τους να εντείνονται ημέρα με την ημέρα.

Σκηνοθεσία: Ζάζα Ουρουσάντζε
Ηθοποιοί: Λέμπιτ Ούλφσακ, Έλμο Νουγκάνεν